Het kan ook anders

Ik maak de deur naar de uitgang van het crematorium open en begeleid de naaste familie naar buiten. Eenmaal richting parkeerplaats komt een stroom van mensen ons alweer tegemoet gelopen. Het crematorium had me van te voren al gewaarschuwd dat de dienst absoluut niet uit mocht lopen.

Na de plechtigheid van ‘mijn familie’ stond een volgend afscheid gepland en daar werden veel belangstellenden verwacht. Enerzijds logisch want dat is waar menig crematorium bekend om staat; de ene familie gaat terwijl de andere familie komt. Het stoort mij telkens weer. De tijdsdruk van het crematorium en de boete die de nabestaanden krijgen wanneer ze niet op tijd de aula hebben verlaten. De familie die ik op dat moment begeleid, reageert ook; terwijl ze zelf nog maar net afscheid hebben genomen van hun dierbare overledene worden zij alweer geconfronteerd met het verdriet van een andere familie. Wanneer je afscheid moet nemen van je geliefde wil je het leven van diegene in eerbied gedenken en de tijd krijgen om uitgebreid stil te staan bij zijn of haar leven. Je wilt geen dingen moeten schrappen uit de dienst omdat je maar een uur gebruik kunt maken van de aula. Ik als uitvaartverzorger wil ‘mijn familie’ niet opjagen om snel afscheid te nemen zodat ze toch op tijd weg zijn uit de aula en de boete ontlopen. Ook in de koffiekamer wil je alle tijd hebben om een praatje te maken met al die betrokken mensen die de moeite hebben genomen om naar het afscheid te komen en om op die manier hun medeleven te tonen. Gelukkig kan het ook anders! Hoe? Dat leest u verder op in deze topic. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt.

Marie-José Peters Boerman