Hij kon het niet

Zijn moeder was zijn grote voorbeeld. Hij droeg haar op handen en er was niemand voor wie hij een groter respect had dan voor haar. Hij woonde allang niet meer thuis maar belde dagelijks en liep minimaal vier keer in de week bij haar binnen. Waar de aftakeling veroorzaakt door haar aandoening in het begin nog langzaam verliep, eindigde deze in een mensonterende strijd welke vooral de laatste dagen ondragelijk was om aan te zien en ook om te ondergaan. Hij wilde haar die laatste dagen niet alleen laten maar kon het eigenlijk ook niet aan om haar zo te zien lijden. Zijn moeder voelde dit haarfijn aan en na een laatste gesprek gaf ze hem de opdracht om haar in gedachte te houden zoals ze was. Ze verzekerde hem ervan dat hij de beste zoon voor haar was geweest die ze zich had kunnen wensen en stuurde hem resoluut naar huis. De arts had aangegeven dat haar overlijden zeker nog wel een paar dagen zou duren. De zoon was nog niet thuis en toen al blies ze haar laatste adem uit. En dat deed ze volgens hem omdat ze wist dat een paar dagen niet bij haar zijn, terwijl ze nog in leven was, hem een schuldgevoel zou geven wat hij de rest van zijn leven met zich mee zou dragen. En zo bleef ze tot het allerlaatste moment in de eerste plaats vooral moeder. De woorden die hij naar haar toe uitsprak tijdens haar afscheid raakte alle aanwezigen rechtstreeks in hun hart. En toen hij na zijn woordje, hevig snikkend, een kus op de deksel van haar kist drukte was zelfs de grootste man in de zaal verloren.

Ik kan alleen maar hopen dat mijn kinderen, over heel veel jaar, ook met zoveel liefde kunnen terug kijken op mij.  Liefde houdt niet op waar het leven eindigt…

Marie-José Peters-Boerman

www.uitvaartverzorging-mariejose.nl