Doktersassistente Mientje van Thiel

Mientje van Thiel (65) begon met werken in de tijd dat de asbakken nog op tafel stonden in de wachtkamer. Ze is al meer dan veertig jaar assistente in de dokterspraktijk van Beltman/Schuurs en daarvoor in die van Füssenisch/Dral.

Zorgen voor anderen is een belangrijk deel van mijn leven!

Andere tijden
Mientje, afkomstig uit het Brabantse Vorstenbosch, begon haar carrière bij een huisartsenpraktijk in Uden. Daar werkte ze vier jaar: “Het was toen echt nog een andere tijd. In de wachtkamer stonden de asbakken op tafel. Bij bevallingen ging de huisarts naar de mensen thuis om de baby’s op de wereld te helpen. Dat kun je je nu helemaal niet meer voorstellen. In Uden had de dokter ook een apotheek aan huis. We maakten de medicijnen toen nog zelf. Ik heb daar de hele administratie op poten gezet, zoals het aanleggen van patiëntensysteem met kaarten. Als assistente nam je de telefoon aan, je verzorgde de administratie en hielp mee in de apotheek.” 

Pleegmoeder
Vanaf 1 oktober 1978 werkt Mientje in Groesbeek. “Waarom ik het zo lang uitgehouden heb als doktersassistente? Het is afwisselend werk. Je weet vooraf nooit wat er die dag gaat gebeuren, je maakt van alles mee van geboorte tot dood. Zwaar werk? Soms. Je ziet mensen bijvoorbeeld ziek worden en achteruit gaan, en dan na een tijd zie je ze niet meer, omdat ze zijn overleden. Dat is triest. Sommige mensen hebben echt pech en zijn vaak ziek, buiten hun schuld om. Je maakt ook mee dat jonge mensen ernstig ziek worden. Over die dingen denk ik wel na, ja. Maar je moet het ook weer kunnen loslaten, anders hou je dit werk niet vol. Aan de andere kant zijn er ook leuke dingen en maak je bijvoorbeeld geboortes mee. Er komen nu dertigers binnen in de praktijk, die ik nog als baby heb mee gemaakt. Dat is wel bijzonder.” Het werk als doktersassistente is vaak een roeping, bij Mientje een verbinding voor het leven. “Ik heb plezier in het werk, dat is heel belangrijk. Ik vind het fijn om anderen te kunnen helpen. In het weekend en in vakantietijd was ik ook nog jarenlang pleegmoeder, als crisiszorg of om de ouders te ontlasten. Denk bijvoorbeeld aan kinderen met adhd. Dat is zwaar voor ouders. Het is dan fijn als je in het weekend even niet hoeft te zorgen. We hebben ook een pleegzoon, jarenlang kwam hij in de weekenden en tijdens vakanties bij ons. Zijn moeder is overleden. Hij woont nu zelfstandig bij Pluryn, maar blijft gewoon onderdeel van ons gezin. Hij fietste trouwens mee met de fietstocht ‘Zeven voor Leven’, die geld ophaalt voor de kankerbestrijding. “Ik doe het voor mijn moeder”, zei hij. Sommige kinderen hebben al vroeg pech in hun leven en al veel mee gemaakt, bijvoorbeeld in tehuizen. De warmte en gezelligheid van een gezin doet hen goed. Ja, dat kun je wel zeggen, zorgen voor anderen is een belangrijk deel van mijn leven.”

Sportief
Twaalf jaar lang, fietste Mientje elke dag In weer en wind van haar woonplaats Deest naar Groesbeek. Op de kilometerteller van Topic is dat zestig kilometer per dag, dertig heen en dertig terug. En voor alle duidelijkheid, elektrische fietsen kenden we toen nog niet. Mientje is sportief aangelegd. “De laatste twintig jaar kom ik met de auto naar mijn werk, heel soms ga ik nog wel eens op de fiets. Ik hou van sporten. Ik fiets veel, doe aan hardlopen en ga regelmatig naar de sportschool. Ik ben twaalf jaar sportmasseuse/verzorgster geweest bij het eerste elftal van voetbalvereniging SCD’33 uit Deest. We speelden dan ook wel eens in Groesbeek. “Hé, dat is die van Beltman”, hoorde je langs de lijn als ik het veld in moest”.

Anekdotes
Mientje: “In de praktijk Beltman/Schuurs hadden we eerst een veel kleinere wachtkamer. Als het druk was, zaten de mensen op de trap naar de privé vertrekken van de arts. Later kregen we een grote aanbouw en een ruime wachtkamer. De recepten voor de medicijnen kon je toen ook nog uit een kastje halen, dat buiten aan de muur hing. In die tijd, er was nog geen mobiele telefoon, hadden de artsen ook weekenddienst. Vooraf vroeg ik dan aan de arts waar hij het weekend overal heen ging. Van die adressen kreeg ik het telefoonnummer. En als ik hem nodig had, dan belde ik al die nummers af, om te kijken waar de arts was. Een soort telefonische zoektocht. Ach je weet ook nog wel dat we vroeger particuliere en ziekenfondspatiënten hadden. De particulieren hadden een iets luxer pakket, maar ze betaalden ook meer. Op een gegeven moment kende ik van iedere patiënt het ziekenfondsnummer uit mijn hoofd.”

Veranderd werk
In de loop der jaren is het werk van de doktersassistente aanzienlijk veranderd. Er kwamen veel taken bij zoals bloeddruk opmeten, oren uitspuiten, hartfilmpjes maken, urine nakijken. “Ik heb tegenwoordig een eigen spreekuur voor dat soort zaken. Wat er nog meer veranderd is? Er werken nu meer specialisten in de praktijk. Denk aan een diabetesverpleegkundige, een sociaal - psychiatrisch verpleegkundige, een specialist in COPD. En natuurlijk werken bij ons ook altijd artsen in opleiding. Er is veel veranderd in de regelgeving. De administratieve rompslomp is enorm toegenomen. Uitvoeringsverzoeken, machtigingen voor incontinentiematerialen, telefonische adviezen die genoteerd en verantwoord moeten worden. Iedere keer worden er andere merken medicijnen voorgeschreven door de zorgverzekeraar, uit het oogpunt van kostenbesparing. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is af toe te gek, het mag best een onsje minder. Alles is geautomatiseerd, zonder computer richten we niets meer uit. Ja, de mensen zijn mondiger geworden. Ze hebben voorafgaand aan het doktersbezoek vaak al op internet gegoogeld. Maar in Groesbeek zijn de mensen gemiddeld genomen erg gemoedelijk. Natuurlijk is er wel eens iemand boos, of iemand die een bepaalde arts niet meer wil, maar meestal is de sfeer erg prettig. Ik ben echt een beetje vergroeid geraakt met Groesbeek, ben van het dorp gaan houden. En mijn werk is een stuk van mijn leven geworden. Dat ga ik straks allemaal missen als ik met pensioen ga.”

Pensioen
Het P-woord is gevallen: pensioen. Op negenentwintig augustus 2020 bereikt Mientje de AOW-gerechtigde leeftijd. “Het zal niet gemakkelijk zijn na zoveel jaar, maar ja, een kéér moet je stoppen en jongere collega’s een kans geven. Of ik dan ook echt stop? In principe wel, maar als ze me nog een contract aanbieden dan weet ik het nog zo net niet . De verleiding om door te gaan, is dan wel heel groot, denk ik.”