Loslaten

Loslaten, een term die je in eerste instantie associeert met verdrietig of niet leuk. Maar als je er goed over nadenkt, is het zoiets als na regen komt zonneschijn. Na het loslaten, komt er iets nieuws.

Mijn zoon is naar het voorgezet onderwijs gegaan! Dan zie ik hem de straat uit rijden, zware volle rugzak achterop en toch nog ruimte daarin voor al het nieuws dat komen gaat. Nieuwe leerkrachten, nieuwe leerlingen, nieuwe vakken, nieuwe energieën. Even wennen. Hij doet het goed en ik ben trots. Ik kijk naar hem en ik zie een tiener, in al zijn doen en laten. En ik laat het kind van vroeger meer en meer los, ik moet wel. Tegelijkertijd weet ik dat ook deze tijd mooie momenten met zich meebrengt.

Dit “coronatijdperk” kenmerkt zich door vasthouden én tegelijkertijd ook helemaal niet. Want ik zou, oh zo graag, weer iemand willen vasthouden, omhelzen, omdat het mag. Maar ik houd me vast aan de regels. Ik weet dat ik zelf niets kan veranderen aan deze tijd en dat ik moet vertrouwen op de deskundigen die de maatregelen vastleggen. Ik laat los en vertrouw erop dat het goed komt; al kan me dat moment niet snel genoeg gaan.

De herfst is in aantocht. Ik maak me los van de zomer. Nog even genieten van iedere zonnestraal, maar toch al ’s avonds een vestje aan. Donkere dagen kondigen zich aan. Ai, dat heeft meestal wel z’n invloed op mijn zijn. Maar hee…kijk ‘ns naar de kleuren, ruik ‘ns om je heen en al bijna zie ik de Glühwein pruttelen in de pan. Een mooie tijd breekt aan.

Als je loslaat, heb je twee handen vrij. Om het moois te pakken wat er op je pad komt; doen!

Geniet van de herfst,

Sonja van Duijnhoven