Onafscheidelijk

Ze waren vier handen op één buik, onafscheidelijk vanaf de dag dat ze geboren was. Haar vader was van de aardbol verdwenen op het moment dat haar moeder vertelde dat ze in verwachting was. Haar moeder twijfelde geen moment, ze zou voor dit kindje gaan zorgen en het alle liefde geven die ze in zich had. En dat deed ze.

Gelukkig had ze een warme, fijne familie die achter haar stond en die haar hielpen waar ze konden. De bevalling brak aan en daarna ging het leven door en naast moeder en dochter waren ze eigenlijk gewoon beste vriendinnen. Ze deelden alles samen en geen onderwerp was taboe om over te praten. Toen haar moeder een knobbeltje ontdekte was haar dochter dan ook de eerste die ze belde. Samen gingen ze naar het ziekenhuis, samen kregen ze de uitslag en samen gingen ze de strijd aan. Samen moesten ze ook accepteren dat ze elkaar los moesten gaan laten. Moeder sliep, in de armen van haar dochter, rustig in. De dochter was intens verdrietig maar ook meer dan dankbaar voor alles wat haar moeder voor haar gedaan en betekend had. Op de rouwbrief stond de tekst: elke moeder is uniek maar zij was dat heel speciaal. Tijdens het afscheid gaf de dochter een ode aan haar moeder door het voorlezen van een prachtig zelfgeschreven gedicht. De zussen van haar moeder hingen houten hartjes, waarop ze hun laatste gedachten hadden geschreven, in het rouwboeket dat langs de kist stond. Het was een prachtig afscheid, alleen niemand begreep waarom er een hart van drie roze rozen in het hart van rode rozen zat in het bloemstuk van de dochter en haar partner.  Aan het einde van de dienst nam de dochter nog éénmaal het woord, om iedereen te bedanken en om een geheim te delen wat tot op dat moment alleen zijzelf, haar partner en natuurlijk haar moeder wisten. Ze was in verwachting. En daar, ter plekke, beloofde ze iedereen aanwezig dat ze net zo veel van haar kindje zou houden en er net zo goed voor zou gaan zorgen als haar moeder voor haar gedaan had. Ik twijfel daar geen moment aan.  

Liefde houdt niet op waar het leven eindigt…

Marie-José Peters-Boerman