Wanda gaat slapen bij….

Ik heb gelukkig geen wolf gezien

Vandaag mag ik gaan slapen in een pand uit 1860 met een rijke historie. Dit kleinschalige Hotel-Restaurant staat op het hoogste punt van de bosrijke heuvels rondom Nijmegen. Al generaties lang wordt er in Groesbeek een verhaal over wolven op dit landgoed verteld. Ik stel mijn navigatie in op Mooksebaan 12 en vertrek naar De Wolfsberg in Groesbeek en wie weet ook de wolven?

Lee Touwers, Frank Rijkaard, Karin Bloemen, Youp van het Hek en Frank Boeijen gingen me al voor. Ook zij waren ooit te gast in Hotel-Restaurant De Wolfsberg. Wanneer ik uit mijn auto stap, kijk ik naar een indrukwekkend mooi gebouw. De buitenkant is wit met grijze details en bevat grote ramen met luiken. In sierlijke letters staat er Hotel-Restaurant De Wolfsberg op de gevel, met daarboven het logo van een wolf die op twee poten staat. Bij de ingang hangt een bordje met vier gouden sterren. Wanneer ik tegen de deur duw kom ik in een hal terecht. Op een muur staat in sierlijke letters: De naam landgoed “De Wolfsberg” herinnert, naar men zegt, aan het feit dat daar in 1822 de laatste wolf is geschoten door de toenmalige houtvester der Staatsdomeinen. En daar onder: In 1860 werd landhuis “De Wolfsberg” gebouwd door de familie W.E. Rijnbende – de Jong afkomstig uit Amsterdam. Leuk, meteen weet ik alvast een stukje van de geschiedenis van dit hotel-restaurant.  

Met een paar stappen in het Groesbeekse bos
Bij de receptie meld ik me bij een jongedame. Ze wijst me mijn kamer voor de aankomende nacht, kamer acht. Het is één van de zeventien kamers. Meteen vraag ik haar om wandelroutes. Ze presenteert me een volle map waaruit ik kan kiezen. De kamer is sfeervol ingericht. Dankzij de goed gekozen kleuren heeft het oude pand een moderne uitstraling. De badkamer is ruim en netjes. Naast het grote tweepersoonsbed met lekker veel kussens staan twee stoeltjes en een klein tafeltje. Op het nachtkastje staan twee flesjes water klaar, eentje met en eentje zonder bubbels, net als twee nogasnoepjes. Direct voel ik me thuis. Inchecken kon ik vanaf 14.00 uur, maar ik ben een uurtje later, dus ik besluit meteen mijn wandelschoenen aan te trekken voordat het donker wordt. Wanneer ik om het hotel heen wandel zie ik een ruim terras. Het is leeg op dit moment, het weer is wat miezerig, maar de gezellige plaids nodigen uit hier ook te gaan zitten op een frisse dag. Vanaf het terras kijk je letterlijk neer op Groesbeek. Het uitzicht is werkelijk prachtig, ik waan me in het buitenland. In slechts een paar stappen sta ik vervolgens met mijn voeten in een kleed van bladeren van het Groesbeekse bos. Een uurtje geniet ik van de prachtige bruin, rode en gele herfstkleuren. Prachtig. Even denk ik aan de tekst in de hal van het hotel. De laatste wolf bij De Wolfsberg is gezien in 1822. Nog jaren daarna werden de wandelaars tot voorzichtigheid gemaand en brak angstzweet al uit bij het huilen van de wind. De Wolfsberg dankt er zijn naam aan. Op televisie is de laatste tijd genoeg te doen over de wolf die terug is in Nederland.

De geschiedenis van De Wolfsberg
Terug in het hotel besluit ik wat te drinken in het restaurant. Op een grote bank met daarboven oude foto’s neem ik plaats. De ruimte is werkelijk schitterend versierd met ontelbare gekleurde kerstballen. Op een tafel ligt een boekje over de geschiedenis van De Wolfsberg. Ik lees dat de benaming Wolfsberg al in 1768 werd gebruikt. Op bosgrond van 650 hectare werd in 1860 een hotel gebouwd. Vijfenzeventig jaar later kocht Natuurmonumenten Huize Wolfsberg aan. Daarmee was er een eind gekomen aan de bewoning van het oorspronkelijke landgoed door vermogende en deels ook adellijke families. Jan Kraft huurde De Wolfsberg aanvankelijk van Natuurmonumenten, later van Staatsbosbeheer voor 1600 gulden per jaar. Ook de bijgebouwen, waaronder Woudzicht, ooit gastenverblijf, maakten deel uit van de huurovereenkomst. Woudzicht ken ik, daar bleef ik ook eens met veel genoegen slapen voor deze rubriek. In 1931 werd de eetzaal, die later Wolfszaal werd genoemd, aangebouwd, en daarmee werd De Wolfsberg een hotel-restaurant. Na de oorlog kocht Jan Kraft alle gebouwen van De Wolfsberg in beschadigde toestand. In 1956 werd er een uitbouw gemaakt met hotelkamers op de eerste verdieping. Jan Kraft junior nam De Wolfsberg in 1974 over van zijn vader. In 2008 werd een veranda aangebouwd en het interieur werd veranderd met als doel De Wolfsberg voor een breed publiek aantrekkelijk te maken. Begin 2000 werd het hotel-restaurant verkocht aan vier mannen, Erik Peters, Ben Wijnhoven, en de broers Luc en Mark van der Feer en volgde een complete renovatie. Nu, 23 jaar later is ‘Het Horecalegioen’ eigenaar van De Wolfsberg.

Huilen van de wolf of de wind?
Die avond is in het restaurant de tafel voor me gedekt. Ik kies een kleine bloemkool/currysoep met walnoten die me heerlijk smaakt. Vervolgens een kabeljauwfilet met hollandaisesaus, basilicum en zoete aardappelpuree en ook dit gerecht smaakt heerlijk. Voordat ik ga slapen kijk ik nog televisie op de hotelkamer vanuit het bed. Buiten regent het flink. Hoor ik het huilen van de wolf of is het gewoon de wind? Het zal de wind zijn. De volgende ochtend schuif ik na een prima douche, om half acht aan de ontbijttafel. De kamer waar het ontbijt klaar staat is werkelijk prachtig, veel boeken, en de vele rode kerstballen zorgen voor een warme, huiselijke sfeer. De uitgebreide ontbijtkeuze maakt dat ik me meer dan thuis voel, immers, zulk ontbijt krijg ik zelden thuis. Na het ontbijt loop ik weer, nu een wat kleiner, rondje door het bos, om daarna mijn koffer in te pakken. Bij de receptie lever ik de sleutel van kamer acht weer in. “Ja, ik had het heerlijk”, antwoord ik op de vraag of alles naar wens was. Bij De Wolfsberg kun je niet alleen heerlijk slapen en eten, maar ook trouwen, vergaderen en feesten. Even helemaal weg in eigen streek, het kan gewoon in Groesbeek. En die wolven…ik heb ze niet gespot, maar wie weet…

www.dewolfsberg.nl