Afgeserveerd

Ken je dat gevoel? Dat je een buikgriep of een knieblessure wil faken?! Je wilt vluchten in plaats van vechten, bukken in plaats van je hoofd op houden. Je wilt een helm of zelfs een kogelvrij vest. En dat er door je hoofd flitst: ik zet mijn tennisracket straks niet in de kast maar op Marktplaats?

Ik was net begonnen met tennissen. Samen met mijn tennismaatje speelde ik een toernooi in de damesdubbel acht. We begonnen met inspelen en na twee en een halve slag was het duidelijk: we stonden tegenover de blanke Serena Williams. Nou ja, het moet een zus, een tante of in ieder geval een verre achternicht zijn geweest. Er werden geen ballen in onze richting geslagen, nee deze werden getorpedeerd. Ik overdrijf niet. Oké, een beetje dan. Als ik aan het net stond, gebruikte ik mijn racket vooral als beschermmiddel. Dat er zo nu en dan een bal per ongeluk op dat racket stuitte en een goede hoek in werd gedropt, was mooi meegenomen, maar vooral niet gepland. Nadat we in drie kwartier (hooguit) van het veld geveegd waren en alle hoeken van het veld hadden gezien, zaten we in de kantine. ‘Serena’ bleek heel wat jaartjes eruit te zijn geweest, vroeger in de zes te hebben gespeeld en net weer begonnen te zijn met tennis. En daar werden wij de dupe van. Ik hoopte dat ooit alles anders zou worden. Dat ik ineens die Serena was en blij, goed geconcentreerd en als een jonge hinde rennend over het veld met gemak een potje tennis kon winnen. Inmiddels heb ik noodgedwongen mijn racket op zolder geparkeerd. Een Serena ben ik nooit geworden, maar tennisplezier heb ik ontzettend veel gehad, dankzij sportieve en gezellige tennismaatjes. Hoe het gevoel ook was tijdens een potje tennis, dankzij jullie kwam het altijd weer goed!

Wanda Laarakkers