Desiree van Zanten: “Reanimeren kun je leren!”

“Je koopt zo’n ding om nooit te gebruiken”, zegt Desiree van Zanten over een AED, een Automatische, Externe Defibrillator. Dit bleek helaas anders, ze moest het apparaat zelfs inzetten bij haar eigen man. Door een eerder gevolgde cursus reanimeren wist Desiree hoe te handelen en overleefde haar man een hartstilstand. Ze maakte hiermee het verschil tussen leven en dood.

“Hij stond thuis op de kast, als een duur schilderijtje”,  begint Desiree van Zanten- Van Munster (52) uit Ledeacker haar indrukwekkende verhaal te vertellen. “Onze buurtvereniging had een AED, een apparaat dat wordt gebruikt bij de reanimatie van iemand met een harstilstand, aangeschaft. Dat was voor mij de reden een reanimatiecursus te gaan volgen. Ik sloot me met het diploma op zak aan bij HartslagNu, het reanimatieoproepsysteem van Nederland. Toen we ons bedrijf, Fasants Productie B.V., vestigden in Beek en Donk zag ik in de buurt nergens een AED hangen. Daarom schafte ik er zelf een aan en hing deze in de kantine. Een aanleiding qua gezondheid was er niet, maar onderbewust had ik zoiets van, laat ik er ook maar een aanschaffen voor thuis. Mijn man, Paul (54), lachte me nog uit, de AED van de buurtvereniging hangt 750 meter verderop. Ik ben een doener, ik moet er niet aan denken te moeten wachten op hulp wanneer er wat zou gebeuren. En wanneer ik een reanimatieoproep van HartslagNu krijg, pak ik de AED van onszelf, had ik bedacht, dat scheelt weer belangrijke secondes.”

Meteen 112 bellen
Op 12 november 2022 bleek de actie van Desiree om een AED aan te schaffen een gouden greep. “Ik zat in bad, luisterend naar een luisterboek. Paul had besloten dat hij wat kilo’s kwijt wilde raken, hij zat ondertussen op de crosstrainer, die op de badkamer stond. Hij had van te voren niet aangegeven dat hij zich niet lekker voelde ofzo, er was niets geks. Toen zijn sportmoment erop zat, ging hij op de bedrand zitten om uit te zweten. Zien kon ik hem niet, maar ik hoorde opeens een hard gesnurk. In eerst instantie dacht ik, die ligt te slapen. Ik riep hem, maar kreeg geen reactie. Dit is niet goed, dacht ik direct. Ik ben uit bad gesprongen en zag Paul in elkaar gedoken op de bedrand zitten met grote ogen. Omdat ik dacht dat hij zich misschien verslikt had, begon ik op zijn rug te kloppen. Dat hielp niet, hij zakte zelfs verder weg en ik zag hem grauw worden. Reden om meteen 112 te bellen.”

Meer dan veertig hulpverleners en vijf AED’s
Nadat ze met ernstige spoed haar pleegzoon had gewaarschuwd, een badjas aan had getrokken, én de AED van de kast gehaald had ging Desiree over tot actie. De medewerker van de meldkamer was via de luidspreker van haar telefoon aanwezig als steunpilaar. “Ik trok Paul van de bedrand en begon met het plakken van de pleisters van het AED-apparaat. Deze begon met meten van de hartactiviteit. Deze was er niet, vandaar dat het apparaat een schok gaf. Het was goed mis. Toen ik de reanimatiecursus volgde wist ik niet hoe ik zou reageren als ik in een situatie zou belanden waar reanimatie nodig is. Je kunt handelen, bevriezen of wegrennen. Er was op dat eerste moment niemand om te helpen, ik moest wel handelen, maar gelukkig had ik geen black-out. Alles wat je doet is goed, het hoeft niet zo netjes als je op de cursus hebt geleerd. Niets doen is in zulke gevallen geen optie. De medewerker van de meldkamer loodste me door de reanimatie heen tot de achterbuurvrouw binnenkwam. Zij was gealarmeerd door HartslagNu, en nam het reanimeren van me over. Binnen de kortste keren stonden er meer dan veertig hulpverleners op onze stoep en waren er vijf AED’s. Het reanimatieoproepsysteem werkt fantastisch! Gelukkig waren ook de professionele hulpverleners, de brandweer, politie en ambulance snel aanwezig. Zij zorgden voor Paul en ook voor mij. Ik zag dat ze goed op elkaar ingespeeld waren. Dat gaf me een gevoel van vertrouwen, het moest goedkomen.”

Gillende sirenes
Met gillende sirenes werd Paul, nog steeds buiten bewustzijn, naar het CWZ in Nijmegen gebracht waar hij 72 uur slapende werd gehouden. Zijn toestand was zeer zorgelijk, hulpverleners hadden weinig hoop dat het goed zou komen. Paul bewees het tegendeel, hij ontwaakte uit zijn coma, niet snappend van wat er allemaal aan de hand was. Hij kon zich niets van het hele gebeuren herinneren. Wonder boven wonder heeft Paul geen hartschade opgelopen, wel zijn er wat restverschijnselen. Zo is hij snel moe en worden enkele karaktereigenschappen versterkt. Met twee stands, medicijnen en een ICD, een kastje dat onder de huid is geplaatst, dat ingrijpt bij gevaarlijke hartritmestoornissen werd hij ontslagen uit het ziekenhuis.

Reanimeren kun je leren
Paul heeft heel wat beschermengeltjes verbruikt, maar dankzij het adequate optreden van zijn vrouw, heeft hij een nieuwe kans gekregen. “Het woord rollercoaster dekt de lading niet eens, het was de heftigste periode ooit. Een grote man is door een heel klein oogje van de naald getrokken, gesjord en geduwd. Het is mijn missie om mensen bewust te maken dat je jezelf kunt laten trainen en het verschil kunt maken. Als ik niets had kunnen doen was Paul dood geweest. Ook als ik wel had gehandeld, dat begrijp ik, maar dan had ik er in ieder geval alles aan gedaan. Ik denk dat dat de verwerking gemakkelijker maakt. Het heeft mij een goed gevoel gegeven dat ik heb kunnen helpen. Ook in het dorp heeft het veel impact gehad. Mensen gaan er toch even over nadenken, het kan iedereen overkomen. Er zijn veel mensen die door dit verhaal reanimatiecursussen zijn gaan volgen, daar ben ik blij mee. Reanimeren kun je leren en ieder persoon die je leert reanimeren heeft weer tien mensen om zich heen die veilig zijn. Natuurlijk had ik het liever niet meegemaakt, maar we zijn er sterk, trots en dankbaar uitgekomen samen.”