Ouders van topsporters

Ouder van topsporters

Twan Thijssen, vader van judoka Niels
Op jonge leeftijd begon Niels Thijssen (21) uit Boxmeer met judo. Snel was duidelijk dat hem dit erg gemakkelijk afging. Op zijn dertiende was Niels districtskampioen en op zijn veertiende werd hij Nederlands Kampioen. Afgelopen zomer vertegenwoordigde Niels Nederland bij de World University Games in China.

 “Wie mij van tevoren had gezegd dat ik vijf dagen per week met Niels onderweg zou zijn naar judotrainingen en -wedstrijden, had ik voor gek verklaard”, vertelt vader Twan Thijssen (55). “Het groeit, voor je er erg in hebt, is het zover! Niels wilde verder, dan ga je daar als ouders in mee. Ik nam het rijden en begeleiding naar de trainingen en wedstrijden op me. Nooit hoefde ik tegen Niels te zeggen, schiet op, we moeten gaan. Dat motiveerde mij ook. Mijn vrouw Pauline en ik kunnen hem alleen maar steunen en zorgen dat hij overal kan komen. Niels moet zelf judoën en gemotiveerd zijn.” 

“Tijdens de vele autoritjes praten we over veel dingen, natuurlijk ook over judo. We lijken veel op elkaar, hebben dezelfde humor. Dit komt omdat we veel bij elkaar in de auto hebben gezeten, zeg ik altijd. Met onze andere kinderen Christel en Koen probeer je het thuis recht te houden. Ze gunnen Niels dit. Als Niels een wedstrijd in het buitenland had, zijn ze ook wel eens meegegaan. Daar hebben we een vakantie aan vastgeplakt.”

Wanneer Twan naar een wedstrijd kijkt, heeft hij meer zenuwen dan zijn zoon. “Regelmatig heb ik buikpijn! Ik ben een judoleek en zeg wel eens, waarom gooi je hem niet gewoon op de grond? ‘Ja pap, zo simpel is het niet’, krijg ik dan te horen. Judo is een blessuregevoelige sport, Niels heeft dat ook ondervonden. Geef die gebroken arm aan mij dan kun jij verder, denk ik dan, maar zo werkt het helaas niet.” Ondanks dat Niels tegenwoordig zijn rijbewijs heeft, blijft Twan zijn vaste supporter. “Af en toe denk ik, ik ben hartstikke gek, het is vijf uur rijden, maar het is mooi om Niels bezig te zien zijn droom na te leven. Hij gaat er helemaal voor om op de Olympische Spelen te komen. Onze steun heeft hij, we zijn trots op hem.”

Irma Verweijmeren, moeder van zwemster Colinda van der Zanden
Colinda van der Zanden (18) uit Vierlingsbeek was 9 jaar toen ze, net lid van Boxmeerse zwemvereniging BZ&PC, haar eerste clubkampioenschappen zwom. Tot ieders verbazing won ze direct alles. Sinds haar eerste plaatsing voor het Nederlands Kampioenschap zwemmen in 2017 miste ze er geen enkele meer.

“We hebben eigenlijk nooit geweten dat ze zo goed kon zwemmen”, zegt Irma Verweijmeren over haar dochter Colinda. “Het was dan ook een verrassing dat ze haar eerste wedstrijden meteen won.” Het sportieve talent heeft Colinda van geen vreemde, moeder Irma speelde op hoog niveau judo en waterpolo. “Ik herken de gedrevenheid die ik zelf had in Colinda. Omdat ze op hoger niveau wilde gaan zwemmen, werd ze lid van een zwemvereniging in Venlo en later bij Aqua Novio 94 in Nijmegen waar ze zwemt op eredivisieniveau. Mijn partner Arjan en ik gingen om beurten mee, soms ook met z’n tweeën. Vaak reed hij in de ochtend mee, dat betekende half vijf opstaan. De middagtrainingen nam ik voor mijn rekening. In het zwembad wachtte ik dan tot ze klaar was. Het was altijd gezellig met andere ouders. Tegenwoordig heeft Colinda haar rijbewijs en hoeven we niet meer mee naar trainingen, maar naar de wedstrijden zijn we erbij. Arjan raakte door Colinda zo betrokken bij de zwemsport dat hij zich in is gaan zetten als tijdwaarnemer, starter, jurylid en kamprechter. Zelf heb ik ook 23 jaar wedstrijden gefloten.”

Colinda heeft in haar korte zwemcarrière een indrukwekkend aantal gouden, zilveren en bronzen medailles in de wacht gesleept. Driehonderdste seconde zat ze af van een medaille op het Nederlands Kampioenschap afgelopen juni. “We zijn heel nuchter, het kan niet altijd goed gaan, maar toen ze er zo dicht bijzat was dat balen. Ik had het haar zo gegund. Het belangrijkste is dat ze plezier heeft. Ons leven staat in het teken van zwemmen, maar andere dingen zijn ook belangrijk, zoals school. Ik merk dat de topsport Colinda vormt, ze leert ergens voor te gaan en keuzes te maken. Ze is nooit chagrijnig, als zij gedreven blijft dan zijn we er voor haar en steunen we haar. Een tegenhanger is dat het veel geld kost, we hopen dan ook een sponsor te vinden, maar je hebt wel een gelukkig kind en daar doe je het voor.”

Hans Graat, vader van wielrenner Tijmen
Toen Tijmen Graat (20) niet kon voetballen vanwege een blessure stapte hij de wielrenfiets op met zijn vader. Zijn eerste wielerwedstrijd reed Tijmen in 2019, om daar een sterke indruk achter te laten, vooral vanwege zijn klimkwaliteiten. Sinds 1 januari 2022 heeft Tijmen een contract bij het Jumbo-Visma Development Team. Per 1 januari 2025 gaat hij over naar het profteam van team Jumbo-Visma.

“Voetbal was Tijmen zijn sport,” vertelt vader Hans Graat, “maar toen hij met een enkelbandblessure sukkelde, vroeg ik hem eens mee tijdens mijn zondagochtend wielrenrondje. Hij vond het leuk en het ging goed met zijn blessure!” Voetbal verdween naar de achtergrond en Tijmen pakte het wielrennen op. In 2019 reed Tijmen zijn eerste wedstrijd, hij bleek een natuurtalent. “Wanneer je ziet dat je zoon het leuk vindt, zet je als ouder ook een stapje extra om hem te helpen. Vaak ging ik ook een rondje fietsen als ik Tijmen had afgezet bij de trainingen, om van nood een deugd te maken.”

Met het tekenen van een contract bij het Jumbo-Visma Development Team kwam een droom uit voor Tijmen. “We stonden er volledig achter toen hij tekende. Nooit hebben we hem hoeven stimuleren, alles kwam uit hemzelf. Dat is denk ik ook de enige manier als je profwielrenner wil worden. Als ouder denk je natuurlijk wel, hoe ga je dat doen met je studie? Tijmen zit nu op de Open Universiteit waar hij een topsportstatus heeft. Dit betekent dat hij afhankelijk van trainingskampen en wedstrijden zijn tijd in kan delen.”

Hans en Monique, Tijmens moeder, proberen zo veel mogelijk naar wielrenwedstrijden te gaan kijken. “We zijn altijd weer blij dat hij weer heelhuids over de finish komt. Een valpartij is zo gebeurd, al staat Tijmen daar zelf gelukkig niet zo bij stil. We merken dat hij door de topsport veel levenservaring opdoet, ook de discipline om in een team samen te werken. Als ouders zijn we trots op het feit dat Tijmen zelf de discipline opbrengt om zich te blijven ontwikkelen en zijn levensstijl hier op aan te passen. Het gaat niet alleen om trainen, maar bijvoorbeeld ook met bezig zijn met voeding. Dat vinden we knap. Dit is natuurlijk ook de enige manier om zijn doel te bereiken: meedoen aan de Tour de France.”

Foto's: John Hoffman, Ruud van Dorst en eigen beheer