Poppentheater De Pimpernel

Wanneer je je talenten blijft gebruiken dan vergeet je oud te worden

“Theater zat altijd al in me,” vertelt Marijke van Bergen (77) uit Groeningen. “We hadden thuis een bakkerij. Dat was voor mij de plek om toneelstukjes op te voeren die ik zelf bedacht, voor iedereen die het wilde zien. Het liefst was ik naar de toneelschool gegaan, maar die zat in Amsterdam en ik woonde in Gennep, dat was te ver. Ik koos voor het onderwijs. Veertig jaar gaf ik les in de onderbouw van de Overloonse basisschool. En musical, drama en theater, waar ik kon, gebruikte ik dit in mijn lessen. Zoals bij het woordjes leren, bij het woord ‘pan’ verzon ik een verhaal over een kookpan die ’s nachts handen en voeten kreeg en op avontuur ging. Op ouderavonden hoor je dan dat kinderen ‘s nachts in de keuken wilden gaan kijken hoe het met de pannen zat.”

Poppentheater De Pimpernel
Versleten, vilten poppen in een doos op de schoolzolder waren de aanzet voor Marijke om eens samen met collega Ankie Fleuren poppenkast te spelen. “Dat ging zo leuk dat we ook vragen kregen of we eens op een familiefeest wilden spelen. Steeds vaker gaven we voorstellingen en we waren helemaal in ons element. We bedachten zelf verhalen, maakten poppen en kostuums en poppentheater De Pimpernel was geboren. Ankie speelde gitaar, ik zat zowel achter de kast als op het podium, waardoor er interactiviteit met de kinderen ontstond. In 1988 deden we mee aan een straattheaterwedstrijd. Omdat we deze wonnen mochten we optreden in het Boxmeerse Weijertheater. Dat was een ontzettend grote en leuke sprong. Klein Duimpje, een van de poppen uit die oude doos gaat nog steeds mee.”

Toneel vol zingende en dansende kinderen
Helaas overleed Ankie in 2008. “Dat was natuurlijk heel verdrietig. Ik moest kiezen: of alleen verdergaan, of stoppen. Ik dacht: dit is niet het einde van mijn talent. Behalve dat ik er zelf blij van word, laat ik ook anderen genieten. Ik liep eens over de markt toen ik een kind het Pimpernel-lied hoorde zingen. Dat was voor mij een compliment en de motivatie om poppentheater te blijven maken. In de voorstellingen betrek ik de kinderen door ze bijvoorbeeld een pop in de hand te geven. Het is natuurlijk weleens spannend of ze ook daadwerkelijk meehelpen. Je moet aanvoelen wat kan en wat niet en niemand voor het blok zetten. Dankzij de input van kinderen groeit het theater. Die wisselwerking stimuleer ik, dan is er een vonk. Het geeft me voldoening als aan het einde van de voorstelling het podium vol staat met zingende en dansende kinderen.”

Theaterverhalen vertellen
In de rustige coronatijd ontstond Marijkes tweede passie: theaterverhalen vertellen aan zowel kinderen als volwassenen. “Mijn verhalen verzin ik zelf of ze zijn gebaseerd op bestaande verhalen en sprookjes. Wanneer ik voor kinderdagverblijven verhalen vertel, wek ik een prentenboek tot leven. Altijd schuilt er een niet-betuttelende boodschap in mijn verhaal. Zoals dat van de Rode schoentjes, dat gaat erover dat je altijd je eigen identiteit moet zien te bewaren.”

Ik kijk met andere ogen
Stilzitten past niet bij Marijke, ook niet na haar pensioen. Haar performer-talent zet ze dan ook breed in. Ze schreef het kinderboek ‘Mannetje Grijs’, zat jaren in de gemeenteraad, en ze is buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand. Ook is ze lid van Kunstkolk Boxmeer, waar ze bijvoorbeeld exposities opent. “Wanneer je talenten blijft gebruiken, dan vergeet je oud te worden. Die inspiratie zit al mijn leven lang in me. Ik kijk met andere ogen, het komt op mijn pad. Mensen entertainen houdt me jong. Blij publiek en applaus, dat geeft me positieve energie.”