Vraag maar aan de juf

Toen mijn zonen klein waren, vroegen ze me soms de oren van het hoofd. “Mam, hoe kan het dat de wolken in de lucht blijven hangen? Wat is een ziel? Van wie mag je een wens doen als er een vallende ster is? Wat is gebarentaal? Hoe is de eerste mens geboren? Wat voor taal spreken ze in de ruimte? Gaat Sinterklaas ook dood?”

Ingewikkelde vragen waarop ik het antwoord wel eens schuldig moest blijven. Als ik het echt niet wist, of er waren inmiddels meer dan vijfhonderd vragen de revue gepasseerd waardoor ik er een tikkeltje klaar mee was zei ik altijd: “Vraag maar aan de juffrouw.” En die kleine onschuldige jongetjes werden rasechte pubers. Sinds ze internet kunnen bedienen, stellen ze mij alleen nog vragen waar Google geen antwoord op weet. Dan moet je denken aan zeer dringende zaken als: “Waar liggen mijn scheenbeschermers? Is mijn zwarte broek al uit de was? Mijn band is lek, kom je me ophalen? Mijn iPad ligt nog thuis, kun je die even komen brengen? Mijn schoenen zijn te klein, ik ga morgen een week op kamp, kunnen we nog nieuwe kopen?” Maar ook ík kan er wat van tegenwoordig, wel 525 vragen stel ik ze op een dag. “Waarom liggen de handdoeken in de badkamer alwéér op de grond? Hónger, hoe kan dat nou, een uur geleden hebben we nog gegeten? Waarom liggen jullie jassen ónder de kapstok in plaats van ze op te hangen? Hoezo is je fiets nu alwéér kapot? Waarom moet je rugzak altijd midden in de hal liggen? Alwéér een barst in je scherm, hoe kan dat nou? Een één voor Frans, had je alleen je naam goed? Waarom was je te laat op school? Een uurtje nablijven, waarom?” Puberlief kijkt niet op van zijn telefoon met gebarsten scherm, en antwoordt nonchalant: “Vraag maar aan de juffrouw.”

Wanda Laarakkers