Wandelroute De Vilt Beugen

87-77-29-75-27-28-29-77-86-87   6,27 km

Vanaf de Heideveldsestraat in Beugen volg ik het bruin/witte bordje naar natuurgebied De Vilt. Op de aangelegde parkeerplaats parkeer ik en ga ik op zoek naar routepaal 87, het beginpunt van de route die ik ontdekte in het boek van Jan Hendriks “Gemeente Land van Cuijk, De mooiste plekjes”. Daar loop ik richting routepaal 77.

Oorspronkelijk is De Vilt een bocht van de Maas. Ongeveer 12.000 jaar geleden werd ze langs natuurlijke weg van de rivier afgesneden en daarna alleen nog gevoed door regenwater en kwel. Zo kon zich een open veenmoeras ontwikkelen waarover je van Beugen naar Oeffelt vrij kon kijken. Tussen 2007 en 2010 was grootschalig natuurherstel nodig. Sliblaag werd verwijderd, grond afgegraven en wilgenbos gekapt.

De eendjes dobberen rustig op het water dat ik vanaf het wandelpad kan bewonderen. Aan het einde van het pad moet ik volgens de groene bordjes met de gele pijl de harde weg oversteken. Wanneer ik bij een prachtig meer uitkom, met daarbij een vlonder en een robuuste bank, moét ik even stoppen. Een voorbijganger spreekt me aan. We blijken dezelfde mening te delen; het is hier prachtig.

Van routepaal 77 via routepaal 29 volg ik de pijl naar links, routepaal 75. Een ooievaarsnest en een windmolen op een uitgestrekte vlakte trekken mijn aandacht, wauw. Aan de rand van het adembenemend mooie natuurgebied passeer ik Buurtbank “De Beugense Haart”. Een plek waar buurbewoners elkaar ontmoeten en wandelaars kunnen genieten van hun welverdiende rustmoment. Op het informatiebord Viltseweg/Krolhoek lees ik over een Duits lijntje, een 101 kilometer lange voormalige spoorlijn (1878-1945) waarop post, personen en goederen werden vervoerd. Een stukje geschiedenis dat hier zijn sporen nalaat.

Na routepaal 27 passeer ik via de harde weg de Oeffeltse Raam en word ik bij routepaal 28 vervolgens door de gele pijl een doodlopende weg ingestuurd. Na routepaal 29 loop ik weer over een onverharde weg richting routepaal 77. Vanaf daar wandel ik via de verharde weg naar het Kerkepad, daar tref ik het beeld van de Turfsteker. Deze herinnert aan de vele blokken veen die hier lang geleden gestoken werden.

Een varken kijkt me nieuwsgierig aan bij routepaal 86. Kunstenaar Juul Baltussen uit Westerbeek kreeg de opdracht van buurtschap ‘t Helbroek een herinneringsbeeld in de vorm van een varken te maken. Deze buurt was jarenlang het centrum van de varkensteelt in Beugen. Als aandenken aan de bloeiende varkensteelt op ’t Helbroek maakte de kunstenaar een staand varken op een sokkel zoals ze in vaktijdschriften of keuringen moeten staan. Het varken is gemaakt van corten staal, een speciaal staal dat roest, maar niet doorroest. Mooi!

Nabij routepaal 87, aan het einde van de route, tref ik een grote kei aan de rand van het water. De steen is geplaatst bij de opening van de opgeknapte Vilt in 2010 en bevat het gedicht van Mientje Wever: Vilt ik zoj ow wille bezinge. Ow water en ow schitteringe. Nô al die veraanderinge bin ik aanders gôn dinke. Vilt mien Vilt, ik hou van ow.

Die schitteringen, ik zag ze ook!