‘We zijn benieuwd naar carnaval’
Oekraïense vluchtelingen streken neer in Gennep
- Remi van Bergen
- Topic Boxmeer
- Topic Cuijk
- Topic Maasduinen
- Deel dit artikel
Oekraïense vluchtelingen streken neer in Gennep
In de herfsteditie van Topic sprak ik met twee Oekraïense vluchtelingen Anna en Maria. De twee jongedames ontvluchtten hun land voor de oorlog en werken nu bij Inmotiqs in Heijen. In dat gesprek vertelden ze al over hun vlucht. Onlangs ging ik terug en sprak ze uitgebreider, ditmaal samen met hun beide partners.
Ik word ontvangen in het huis in Gennep dat het viertal particulier huurt. Maria en haar vriend Ammer zijn er nog niet maar Anna en haar vriend Alla, de broer van Ammer, ontvangen me hartelijk. Allereerst krijg ik iets te drinken aangeboden en wat lekkers voor bij de koffie. Ik kijk om me heen, het huis is gezellig ingericht, wat sober dat wel, maar verder ziet het er prima uit. “Ja, mooi he”, zegt Alla. “Onze huurbaas heeft ons geholpen met de inrichting. De bank, de eethoek en een deel van de stoffering hebben we van hem gekregen. Daar zijn we erg blij mee.”
Bombardementen
Als ik vraag naar hoe ze in Gennep terecht zijn gekomen vertelt Alla: “Het was in de nacht van 24 op 25 februari afgelopen jaar. We hadden in de media al vernomen dat er dreiging was vanuit Rusland, maar dachten dat het zo’n vaart bij ons niet zou lopen. Ons huis in Oekraïne, waar we ook met ons vieren woonden, stond wat afgelegen in een bosrijke omgeving. Dat zou voorlopig nog een veilig onderkomen moeten zijn. Maar niets was minder waar. In de vroege ochtend van 25 februari hoorden we de eerste explosies en zagen we de donkere wolken in de verte opstijgen. De inslagen bleven komen en om de haverklap hoorde we raketten overkomen. Het bleek dat we midden tussen twee gebieden woonden die volop gebombardeerd werden. Drie avonden en nachten schuilden we in onze kelder. Op een gegeven moment viel de stroom uit en hadden we geen water meer. Voor jullie beeldvorming: we woonden in een normaal huis hoor, we hadden onze eigen spullen en zelfs een zwembad in de tuin. Toen we richting het dorp gingen kwamen we veel vluchtende mensen tegen die meenamen wat ze nog konden. Tanks kwamen ons dorp binnenrijden en wij wisten niet goed wat te doen. Wij hadden echt nog steeds het idee dat het wel zou meevallen en dat we nog best veilig woonden. Maar toen het huis van de buren werd gebombardeerd en op social media steeds meer negatieve berichten verschenen, hadden we uiteindelijk toch door dat het hier ook niet heel erg veilig was. We besloten om te vluchten.”
Een helse reis
“Het vluchten was niet zo maar even zo geregeld”, vervolgt Anna. “Alla fokt puppy’s als hobby. Toen we wilden vluchten had hij tien honden en elf pups. En dan moesten wij er zelf ook nog bij in de auto. Alla en Ammer hebben de achterbank eruit gesloopt om zo toch plek te kunnen bieden aan ons vier en aan de eenentwintig honden. We hadden onze telefoon, laptop en paspoort meegenomen, voor de rest niets. We vertrokken in de richting van Polen en vonden onderweg via-via wel overnachtingsplekken. Het was eigenlijk echt geen doen met al die honden. Maar ja, achterlaten was absoluut geen optie. Onze reis naar Polen was dan ook een helse reis. Ook omdat we soms nagenoeg alleen op de snelweg reden en ook bang waren om Russen tegen te komen. We hoorden ook dat er al veel vluchtelingen waren gedood door de Russen. Voor onszelf, maar ook zeker voor de honden, was het een stressvolle reis. Maar hoe meer we richting het westen kwamen, hoe veiliger we ons begonnen te voelen. Na een reis van in totaal tien dagen, met tussenstops, kwamen we in Polen aan. Daar hebben we voor de meeste honden nieuwe baasjes gevonden, of ze in een goed georganiseerd Foster huis/asiel kunnen onderbrengen.” “Oh ja, toen we bij de Poolse grens arriveerden moesten Ammer en Alla nog met de politie mee. Maria en ik moesten bij de honden blijven. Na ruim drieënhalf uur wachten kwamen ze gelukkig beiden lachend weer naar buiten. De politie en douane hadden sympathie voor ons, wellicht omdat we de honden in veiligheid wilden brengen. Misschien hebben de hondjes ons wel gered? We hebben vijf honden gehouden en daar zijn we mee doorgereisd.”
Woning in Gennep
“De weg vanuit Polen verder naar het westen was erg druk, maar toen we verder Polen en Duitsland in kwamen, werd het minder druk. Veel Oekraïners bleven in Polen of in Duitsland. Nederland was toch een heel eind rijden. Omdat wij kennissen hadden die in Grave zaten, was ons doel Nederland. En dat lukte dan ook. We kwamen op 22 maart Nederland binnen. We reisden direct door naar Grave en zijn daar een paar dagen gebleven, daarna gingen we weer naar een andere plek. Alla vond via Marktplaats deze woning in Gennep en toen ging het snel. Eerst ging hij er wonen en wij zijn er later bij gaan wonen. We zijn erg blij om hier, veilig en wel in Gennep te kunnen wonen. Van ons huis in Oekraïne is helaas niet meer veel over, we zijn gelukkig op tijd daar gevlucht.”
Toekomst
Anna en Marie hadden binnen tien dagen werk. Alla en Ammer moeten nog wachten op de juiste papieren. Alla was in Oekraïne een succesvol sportinstructeur, dat wil hij hier ook gaan doen. Ammer werkte in de logistiek. “We willen ons nuttig maken voor de samenleving, onderdeel uitmaken van de maatschappij, zelf kunnen voorzien in onze behoeften. Maar we willen ook graag vertrouwd raken met de Nederlandse gewoontes. We hebben al Koningsdag en kermis meegemaakt, we zijn nu benieuwd naar carnaval”, besluit Anna lachend.