De zomer komt eraan, tijd om te zwieren

“Zullen we?” zeg ik, met een flinke scheut lef, tegen mijn vriendin. “Ja, we gaan” roept ze terug. Er is geen weg meer terug, mijn benen voelen als een wasmachine op volle toeren. Het is een wirwar van klanken en gillende kinderen om me heen. Als een lichtspoor mijn ogen binnenglijdt, besluit ik toch de drempel van de attractie op te stappen.

De veiligheidsbeugel gaat niet open, het lijkt wel vastgelijmd. Als een ongemakkelijke acrobaat wurm ik mijn trillende benen erin.  Nog half bungelend uit het karretje, snelt de kaartverkoper toe. Ik voel mijn wangen warm worden en snel verbloem ik de echte reden en grinnik dat het mijn leeftijd zal zijn. Hij lacht, knipoogt en helpt me verder.

Een toeter knalt mijn oren open, en hoppa, daar gaan we! Ik word als een marionet alle kanten opgeslingerd. Eerst vooruit, dan linksom om hierna als een draaikolk naar rechts te worden gezwierd. Ik probeer mijn vriendin aan te kijken en zie haar gezicht dezelfde capriolen uithalen. Mijn lachspieren hijsen zich op en maken overuren. De spieren van mijn buik doen er pijn van. Dit heb ik al een eeuwigheid niet meer meegemaakt.

Met een klap zit ik weer rechtop, de attractie is tot stilstand gekomen. Als een stuiterend blij kind stap ik uit deze attractie, de rollercoaster. Mijn vriendin kijkt mij aan en ik zie aan haar dat ze net zo genoten heeft als ik. Samen kijken we nog eens om, de attractie maakt alweer zijn volgende ronde. Mijn benen trillen nog steeds maar nu van de vrijheid en het eindeloos zwieren.

De zomer is klaar om te gaan schitteren! Zalige lange avonden en zwoele nachten, ik kijk ernaar uit. Tijd om alles los te laten en volop te genieten. Want als de zon schijnt, lijkt alles magisch.

Lisette Theunissen