Je moet een gevoel hebben met je wagen

U kunt het zich misschien nog herinneren: alweer dertig Topic edities geleden, de eerste Maasduinen-editie met daarin een leuk verhaal over brugpiepers. Kinderen die van groep 8 naar het voorgezet onderwijs gingen en wie we vroegen hoe ze over hun toekomst dachten. Sanne Voss uit Ven-Zelderheide was een van hen. Resoluut vertelde ze op twaalfjarige leeftijd dat ze vrachtwagenchauffeur wilde worden op een veewagen. Nu acht jaar later, zocht ik haar op. En inderdaad Sanne heeft woord gehouden. De jonge Vense rijdt tegenwoordig door het land met een grote veewagen.

Ik bezoek haar thuis, waar haar ouders het transportbedrijf Voss Veevervoer hebben. Sanne is dus opgegroeid in de branche. “Klopt eigenlijk ook wel”, begint Sanne. “Ik vertelde op mijn negende al tegen mijn vriendinnen dat ik vrachtwagenchauffeur wilde worden. En dan het liefst op een veewagen. Na mijn basisschooltijd ben ik ook die richting op gaan studeren en momenteel volg ik de opleiding manager logistiek in Venlo. Toen ik mijn rijbewijs behaald had, duurde het niet lang voordat ik mijn vrachtwagenrijbewijs ook binnen had. Ik wilde het dolgraag want dan kon ik eindelijk zelf gaan rijden op zo’n grote vrachtwagen. In eerste instantie natuurlijk met mijn vader naast me, ja ik weet nog de eerste keer, hij hield zijn hart vast. Gelukkig ging het goed en raakte ik steeds vertrouwder met de vrachtwagen. Tegenwoordig rijd ik overal naartoe en rijd ik ‘m overal probleemloos achteruit in daar waar nodig. Het is een gevoel dat je moet hebben met de wagen, en dat gevoel zit wel goed.”

Een dagje vrachtwagen rijden is voor Sanne niet alleen rijden van punt a naar b en weer terug. Nee, omdat Sanne varkens vervoert komt er meer bij kijken. “Klopt, het is ook anders rijden dan met een oplegger gevuld met containers. Voor het transport van varkens moest ik ook het certificaat Vakbekwaamheid Veetransport halen. Wanneer ik varkens laad moet ik dat zelf doen. Ik moet zorgen dat de wagen waar de varkens in moeten gereed staat, dat de vloer bedekt is met zaagsel en dat er geen varken ontsnapt. Uiteraard helpen de varkensboeren wel mee om te laden en soms zijn ze wat sceptisch als ze mij zien: zou dat meidje dat wel kunnen? Maar als ze zien dat ik alles in de hand heb en er handig mee ben, vertrouwen ze het wel. Wat ik zei, je moet een gevoel met je vrachtwagen hebben en dat geldt ook voor de aanhangers en werking ervan. Je hoeft er niet supersterk voor te zijn, veel komt aan op de juiste timing en hoe je ermee om gaat.”

“Sanne je bent geen doorsnee vrachtwagenchauffeur, hoe reageren mensen op jou als vrachtwagenchauffeur?” “Hahaha, nee klopt ik ben geen doorsnee vrachtwagenchauffeur, maar dat was mijn droom en die heb ik nagejaagd. Ik vind overigens dat iedereen dat moet doen: probeer je droom te verwezenlijken! In het begin keken klanten vaak raar op als ik uit de vrachtwagen stapte: is de chauffeur er niet? Of zoiets van: is je vader er ook? Maar tegenwoordig kennen de meesten me wel en vinden ze het ook wel weer stoer, dat kleine meidje in zo’n grote vrachtwagen.

“Merk je trouwens ook wat van de actiegroepen die tegenwoordig het wel en wee van de dieren sterk onder de loep houden?” “Jep, helaas krijgen wij als veevervoerders daar ook mee te maken. Middelvingers, toeteren en zelfs filmen van de vrachtwagen. Tja, je kunt het nooit voor iedereen goed doen toch, dat blijft lastig.”

Bij Voss Veevervoer rijden ze zes vrachtwagens en deze rijden door heel Zuidoost Nederland en deels in Duitsland. Sanne heeft geen eigen vrachtwagen, maar rijdt op een wagen die beschikbaar is. “Daar leer je eigenlijk ook het meeste van, ik ken alle wagens inmiddels en ben daarom ook flexibel inzetbaar. Zolang ik het rijden leuk vind, blijf ik dit zeker doen. Ik hoop dat ik mijn opleiding goed kan afronden en thuis aan het werk kan gaan. En wellicht mag ik me ooit eigenaar van Voss Veevervoer noemen, we zullen zien!”