Droom ervan en het gebeurt

Sportjournalist Iwan van Duren

Daar sta je dan op het bordes van het stadhuis aan de Coolsingel in Rotterdam. Voetbaljournalist Iwan van Duren stond als jongetje al op de tribune van zijn favoriete voetbalclub Feyenoord, dromend van een kampioenschap. En nu staat hij vlak bij zijn helden Giovanni van Bronckhorst en Dirk Kuijt om het kampioenschap in 2017 van Feyenoord te vieren. Als voetbaljournalist, die andere droom. ‘Ben ik nou supporter of journalist’? Nou, beiden, joh. Praten met Iwan van Duren over zijn carrière als journalist bij de Gelderlander en Voetbal International(VI) verloopt als stortregen, de anekdotes en voetbalkennis ploffen op tafel. Wat te denken van dit bijzondere verhaal:

De wijn vloeide rijkelijk
“Ik moest namens VI eens Johnny Rep interviewen. Rep was toen trainer van VV Texel’94, maar wilde als trainer het profvoetbal in en wilde dus in VI serieus zijn voetbalvisie uiteenzetten. Nou stond Johnny nogal bekend als een levensgenieter met veel drank en vrouwen. Eenmaal op Texel aangekomen, belandde ik in een leuk gesprek. De anekdotes vlogen over tafel en de wijn vloeide rijkelijk. Was er sprake van een serieus interview? Nou nee, zeker niet toen schrijver Teun de Winter het gezelschap ook nog kwam versterken. Uiteindelijk miste ik de laatste boot vanaf het eiland. Met de auto van Rep zijn we met de lichten uit over het fietspad naar zijn huis gereden. “Anders zien ze me”, zei Johnny. Daar vierden we het leven verder met drank en geouwehoer, maar nog steeds geen interview. De volgende dag werd ik wakker in een vreemde wereld. ‘Waar ben ik in Godsnaam’, dacht ik. In de logeerkamer bij Johnny Rep. Toen ik me dat realiseerde, heb ik hem maar gebeld.  Johnny zat alweer in Paal 11, een horecagelegenheid. Samen met tien Duitsers. Toen ik daar aankwam, stond het bier al op tafel. Uiteindelijk ben ik twee dagen op Texel gebleven. Zonder verhaal en zonder de visie van Rep verliet ik het eiland. Ik heb dat maar niet aan hoofdredacteur Johan Derksen verteld. Dan zou het tot in Keulen gedonderd hebben. Johan’s devies was: “Ik wil geen problemen, maar oplossingen,” Die leer bracht ik in de praktijk. Dus heb ik maar een verhaal uit de duim gezogen, inclusief de ‘voetbalvisie’ van Rep.”

Een droom komt uit
Straks hebben we nog een bijzondere anekdote voor u in petto, die houdt u van ons tegoed. Maar eerst vertelt Iwan ons over het verloop van zijn carrière in de sportjournalistiek. Het was zijn jeugddroom om sportjournalist te worden en zeker om bij VI te werken. Dat laatste deed hij vijfentwintig jaar. Sinds een jaar houdt Iwan zich bezig met het schrijven van boeken. Over de Wolfsberg in Groesbeek, over Feyenoord, over Terschelling. Momenteel werkt hij aan een boek over NEC. Die club viert in 2025  haar 125 jarig bestaan. “Hoe ik begonnen ben? Bij De Gelderlander op de afdeling Regio Sport. Mijn eerste wedstrijd was bij DVSG op de Horst, de uitslag weet ik niet meer. Wel de openingszin van mijn verhaal. ‘Misschien zat hij zijn belastingaangifte in te vullen, misschien zat hij bij zijn schoonmoeder thuis. Nee, het kan nog erger, hij zat op De Horst, Bij DVSG’. Op De Horst waren ze hier niet blij mee, maar mijn collega’s Danny van de Broek en Jaap van Essen des te meer. Zij waren oude rotten in het vak, geweldige collega’s. Ze konden je aanpakken met hun Nijmeegse humor als je een fout maakte, maar keken ook altijd naar de positieve kanten in je verhalen. Beiden leven helaas niet meer, maar ik ben ze eeuwig dankbaar dat ze me geholpen hebben. Ik heb maar tien maanden bij De Gelderlander gewerkt, toen belde Johan Derksen, hoofdredacteur van VI. Ik hing meteen op. Ik dacht: ik word in de maling genomen door mijn kameraden. Johan liet me vervolgens dus maar bellen door zijn secretaresse. ‘Verrek’, dacht ik, ‘dit is echt’. Johan en ik hebben elkaar ontmoet in hotel Spijker in Beek. “Wat wil je verdienen”, vroeg hij. Ik onderbreek je effe, Iwan. Hoe kom jij in Godsnaam met Johan Derksen in contact? “Hij had mijn interview met Shinji Ono, speler van Feyenoord, gelezen, in het blad Hand in Hand. Dat had ik ook stiekem in de Gelderlander gepubliceerd en Jaap van Essen heeft het aan Johan opgestuurd.” Iwan werd aangenomen, een jeugddroom gaat in vervulling. Een rijke journalistieke carrière was geboren.

NEC
En dus stortte Iwan zich als clubverslaggever op NEC. Als men in Nijmegen boos was over zijn verhalen, was Johan Derksen tevreden. “Je werkt voor mij en niet voor de club”, was zijn devies. Johan wilde spraakmakende verhalen hebben, toen al. Dus maakte ik scherpe verhalen. Ik werd een keer midden in de nacht gebeld door NEC - voorzitter Hans van Delft. “Ik laat jou mijn club niet kapot maken”, brieste hij. Hij was duidelijk niet tevreden over één van mijn artikelen in het blad. Ik vond Hans van Delft overigens een uitstekende voorzitter die pal voor zijn club stond. Ze moeten een standbeeld oprichten voor die man. Maar ik geloof dat ze nu eerst met een beeld voor Frans Janssen bezig zijn.”

Bedreigingen
Toch was de voetbalwereld niet helemaal de wereld van Iwan. Hij bevond zich vaak in interviews waarin voetballers niet het achterste van hun tong lieten zien en bijna allemaal hetzelfde verhaal vertelden. Zonder al te veel diepgang. Iwan: “Ik dacht al snel dat als je als voetbaljournalist op wilde vallen, je je met financiële zaken bezig moest houden. Dus werd ik onderzoeksjournalist. Bij Voetbal International. Ik zag voetbalbestuurders miljoenenbedragen vragen aan de gemeente en de volgende dag werden er dure spelers gepresenteerd. Van overheidsgeld? Daar wilde ik meer van weten. De voetbalwereld is een hypocriete, doorgedraaide wereld. Mannetjes die in dure auto’s  rijden met dure klokkies om de pols. Veel geld stroomt er naar makelaars. En naar goksyndicaten. Ik kwam erachter dat die veel geld opstrijken. Er was sprake van matchfixing. Ik heb daar een boek over geschreven: ‘Voetbal en de maffia’. Er werden honderdduizend exemplaren van verkocht. Uiteindelijk werd mij de grond te heet onder de voeten, dus ben ik gestopt met die onderzoeksjournalistiek. Ik kreeg politie aan de deur, werd bedreigd. Dat wilde ik niet. Ik ben geen held”.

Vrouwenvoetbal
Dus zocht Iwan een andere richting in de sportjournalistiek. In die tijd, zo’n zes jaar geleden, was vrouwenvoetbal sterk in opkomst. De belangstelling ervoor was groeiende, er zat veel potentie in. “De meeste journalisten hadden geen zin in damesvoetbal, ze vonden zelfs tafelvoetbal bij wijze van spreken belangrijker. Maar ik zag de potentie ervan, dus ik dacht, dat ga ik doen, ik ga me bezighouden met het vrouwenvoetbal. Dat heb ik de laatste vijf jaar van mijn dienstverband bij VI gedaan. Ik werd er door geïnspireerd. De dames droomden van een glansrijke voetbalcarrière, wilden er alles voor laten en doen. Ik heb nooit spijt van mijn keuze gehad. Viviane Miedema was toen zestien en bulkte van het talent. Lieke Martens kon geweldig voetballen, maar had altijd heimwee. Vergeet Daniëlle van de Donk niet, Shanice van de Sanden. Noem maar op. Ik volgde het nationale team overal, vloog de hele wereld over. De sfeer in de stadions was onvergetelijk. Zo vriendelijk, alle supporters zaten door elkaar heen, nauwelijks politie op de been. En er werd natuurlijk goed gevoetbald. De prestaties waren prima in orde. Ze werden Europees kampioen in 2017 en speelden in 2019 de finale van het WK tegen de Verenigde Staten, helaas verloren.”

Boeken schrijven
Zoals gezegd, Iwan was voor zijn werk altijd onderweg. En dat botste met zijn privé leven. Hij zag zijn zoon te weinig. Daarom stopte hij bij VI. En stortte zich op het schrijven van boeken. “Volgend jaar wil ik met mijn vriendin een uitgeverij opzetten, dat levert meer op dan alleen maar schrijven. Ik word er niet rijk van, maar ik doe wel wat ik leuk vind. En dat is veel belangrijker dan veel geld verdienen.”

Johan Derksen
Het gesprek loopt nog steeds als een tierelier en komt als vanzelf op Johan Derksen. Momenteel is hij een spraakmakende BN-er, maar jarenlang was hij de hoofdredacteur van Iwan bij VI. “Johan is in al die jaren niet één dag ziek geweest. Hij kwam als eerste op de redactie en ging als laatste weer weg. Het is een man uit een andere tijd, vertelde ook vaak geweldige anekdotes. En het is een controlfreak, een beetje à la Louis van Gaal. Johan kon je bij wijze van spreken op je bek slaan als hij kwaad op je was, maar stond in moeilijke situaties altijd achter zijn personeel. Zijn politieke voorkeuren kon ik niet waarderen, daar ging ik van over mijn nek. Maar verder was het een geweldige man.”

Louis van Gaal
Het gesprek rolt vrolijk verder, maar je zou toch nog een anekdote vertellen, Iwan. Dat heb ik de lezer beloofd. “Ik moest een keer Louis van Gaal interviewen. Toen nog trainer van AZ. Twee uur lang vertelde Louis geweldige verhalen. Ik nam het gesprek op met een recorder. In de auto bleek dat het apparaat niets had opgenomen. Mijn fout. Maar dat kon ik niet aan Johan Derksen vertellen. En om nou terug te gaan naar Louis om te vertellen dat ik had zitten suffen, nee, dat zou ook niet echt in goede aarde vallen. Ik heb toen Johan gebeld en hem verteld dat het beter was een apart verhaal over Louis en AZ te schrijven. Zo geschiedde. Ik heb wel een paar quotes van Louis gebruikt, die ik onthouden had. Johan en Louis hebben niets gemerkt van mijn gestuntel, wat een opluchting.”

Dit verhaal loopt op zijn laatste benen, de woorden zijn bijna op. Maar Iwan, ach, die droomt gewoon verder, als supporter van Feyenoord, schrijver, journalist en uitgever straks.