Als iedereen dieren goed behandelt, verdwijnt dierenleed

In Groesbeek staat al ruim vijftien jaar de Martin Gaus hondenschool van Angela Verburgh. De geboren Nijmeegse, 58 jaar, is een echte dierenvriend. Topic ging bij haar op bezoek, om met haar te praten over haar werk met honden, haar drijfveren, haar soulmate Boy en haar dromen over een grote dierenopvang.

In Groesbeek staat al ruim vijftien jaar de Martin Gaus hondenschool van Angela Verburgh. De geboren Nijmeegse, 58 jaar, is een echte dierenvriend. Topic ging bij haar op bezoek, om met haar te praten over haar werk met honden, haar drijfveren, haar soulmate Boy en haar dromen over een grote dierenopvang.

Liefde voor dieren
“De liefde voor dieren, daar ben ik denk ik mee geboren. Al van jongs af aan ben ik bezig met dieren: dieren zoeken, helpen en  mee naar huis nemen om ze te verzorgen.
Daar kreeg ik thuis ook alle ruimte voor. Ik heb het geluk dat ik uit een warm nest kom. Het was een echt arbeidersgezin. Mijn vader was timmerman en ontzettend allergisch voor honden. Elke verjaardag vroeg ik een hond, maar jarenlang kreeg ik een ‘nee’ vanwege de allergie van mijn vader. Om toch met honden in contact te zijn, ging ik de deuren langs om te vragen of ik de hond mocht uitlaten. Ik was toen nog geen tien jaar. Een keer waren mijn ouders mij kwijt, wat natuurlijk tot grote paniek leidde. Ze hadden mij op pad gestuurd naar de bakker om brood te halen, in die tijd was het heel gewoon om je kinderen voor een boodschap eropuit te sturen. Maar ik kwam maar niet terug. Mijn ouders maakten zich nogal zorgen en gingen me samen met mijn zus zoeken. Waar ik was? Bij de bakker in de buurt met het brood. Ik had een hond gevonden en hem bestempeld als een zielige zwerfhond die vast wel honger had. De hond kreeg van mij stukken van het brood, dat dus eigenlijk bedoeld was voor thuis. De betreffende hond was een dikke labrador, die helemaal geen zwerfhond was en het brood maar al te graag opsmikkelde. Jaren daarna plaagde mijn familie mij nog als we ergens een dier zagen. ‘Kijk Angela, een zwerfhond!’ of ‘Angela, een zwerfpony!’ riepen ze dan. Ik bestempelde ook alles als zwerfdier. Mijn drang om te zorgen voor dieren zit diep ingebakken. Als ik met mijn zus ‘huisje’ speelde, trouwde ik standaard met Tarzan. Want Tarzan woonde in de natuur, en op die manier kon ik met alle dieren in de jungle spelen.


Ik sleepte ook alles dat ik vond mee naar huis, van vogeltjes tot egels.Tijdens de grote schoolvakantie wisselde ik met mijn beste vriendinnetje van huis. Zij woonde op een boerderij en wilde dolgraag naar de stad. Mijn droom was juist om te verblijven op een boerderij en de stad uit te gaan. Die weken waren heerlijk. Ik mocht meehelpen met het voeren van de kippen en het verzorgen van de paarden. Mijn oom en tante hebben me een keer meegenomen naar een kamp waar ik kon paardrijden, dat heb ik vervolgens mijn hele jeugd gedaan. Het lijkt me trouwens heel erg leuk om weer eens te gaan paardrijden in het bos, maar dan wel zonder bit want ik wil zeker weten dat het paard er ook van geniet.

Boy
Ondanks deze leuke uitstapjes en mijn konijnen wilde ik nog steeds heel graag een hond. Na jaren zeuren om een hond gingen mijn ouders uiteindelijk overstag. We kregen er thuis eentje die we hadden overgenomen van mensen die er niet meer voor konden zorgen. Het was een kruising van een Duitse herder met een Ierse setter. Toen ik later uit huis ging, nam ik niet meteen een eigen hond. Ik wilde altijd graag zelf een Duitse herder hebben, maar toch duurde het nog even voordat ik een eigen hond nam. Ik werkte ontzettend veel en ik vond dat ik te vaak van huis weg zou zijn. Maar het knaagde wel. Iemand zei me toen ‘waarom combineer je het niet en neem je hem mee naar het werk, of laat je iemand oppassen? En een hond is niet zielig als hij een keertje alleen is, als je hem niet mee kan nemen.’ Toen dat kwartje viel, ben ik actief gaan zoeken naar een Duitse herder in eerste instantie. Al snel belde een vriendin van mij me op en vertelde dat ik kon stoppen met zoeken, want haar ouders hadden een nestje puppy’s en ik kreeg de eerste keus. Die hondjes waren een mix van een Duitse herder en een Hollandse herder. Ik had eerst mijn twijfels, maar ging toch kijken. Toen ik Boy zag, wist ik dat hij mijn hond zou worden. Die klik die je voelt op zo’n moment is moeilijk te beschrijven. Boy was mijn soulmate. Hij heeft veel met mij meegemaakt. De start en uiteindelijke overname van de hondenschool, samen deelnemen aan kampioenschappen dog frisbee (en ook kampioen worden!) en de start van de roedel. Toen Boy acht was kwam onze eerste hond die we gered hadden bij ons in huis, twee jaar later nam ik er een pup bij. Sindsdien zijn er steeds meer honden bijgekomen. Maar het is allemaal begonnen met Boy.

Hondentrainer
Als kind had ik een aantal ideeën over de toekomst: ik werd dierenarts, stewardess, zangeres of lerares. Dierenarts worden, dat werd het niet, dat  was al snel duidelijk. Ik kan goed leren, maar ik heb een talenknobbel en geen bètaknobbel. Leren op school was sowieso een dingetje. Ik kon het heel goed, met weinig moeite kon ik goede cijfers halen. Maar het moest me wel boeien, en er waren zoveel andere dingen die leuker waren dan school. Ik wilde graag gaan werken. Uiteindelijk ging ik na de middelbare school in de winkel werken  bij CoolCat in Nijmegen en later bij een sauna. In die tijd ben ik met de honden-uitlaatservice begonnen. Het was belangrijk voor mij om wel iets met dieren te blijven doen. De honden-uitlaatservice liep heel goed, ik had meerdere adressen in Nijmegen. Soms liep ik wel met negentien honden. Heerlijk om met een roedel honden door de bossen te struinen. Met de boswachter heb ik goed contact gehad. Hij prees me voor de controle over de honden en het respect dat ik had voor omstanders. Als er iemand aankwam met een andere hond, of iemand te paard, ging ik altijd een ander pad in om ongemak te voorkomen.
Bij hondenschool Appèl heb ik met de vader van Boy getraind, en later met Boy, samen met die vriendin. Ik werd daar heel enthousiast over de manier waarop ze het deden: de Martin Gaus werkwijze is diervriendelijk en positief. Door het clicksysteem is het een positieve en effectieve manier van honden trainen. Al snel ging ik daar werken en volgde ik de opleidingen aan de Martin Gaus Academie in Lelystad. Ik heb de benodigde certificaten gehaald om zelf cursussen te geven. Zo is een andere droom van mij ook in vervulling gegaan, namelijk lesgeven. In 2006 heb ik de hondenschool waar ik toen werkzaam was overgenomen. Nu zijn we bijna twintig jaar verder. In die tijd heb ik een hoop geleerd en gezien. Toch merk ik ook dat de tijden zijn veranderd, de mensen zijn anders geworden: drukker en de spanningsboog is kleiner geworden. Dat heeft ook invloed op de baasjes. Als hondentrainer ben je voornamelijk met de baasjes bezig.

Een ideale wereld zonder dierenleed
In alle honden zie ik iets leuks, maar mijn voorliefde voor de herders is blijvend. De laatste jaren hebben we onze roedel thuis uitgebreid met kansarme honden uit het buitenland. De meeste van hen zijn mishandeld, hebben een fysieke beperking of komen uit een streek waar dieren niet goed behandeld worden. Het is een drive van mij die honden op te sporen en ze hier naartoe te halen om ze een mooi leven te geven. Of ze nou jong of oud zijn. Samen met mijn man Herman, mijn steun en toeverlaat, doneren we regelmatig aan goede doelen die dieren in het buitenland helpen en we hebben meerdere dieren in het buitenland ‘geadopteerd’, die door goede doelen verzorgd worden. Het zou leuk zijn als ik ooit nog een loterij win, dan zou ik van het gewonnen geld een grote boerderij kopen met een lap grond waarmee ik veel verwaarloosde dieren kan opvangen en verzorgen. Maar mijn echte droom is dat álle mensen ter wereld zich bewust worden dat dieren ook gevoel en emoties hebben. Als iedereen dieren goed behandelt, en ieder ze ziet als levende wezens en geen dingen, dan verdwijnt dierenleed. 

We zijn op zoek naar een nieuwe locatie! Heeft u een tip? Laat het ons weten.

 

 

Naar het overzicht

Nicole Janssen

Over de schrijver

Nicole Janssen

Schrijven is echt haar passie. De interesse in het verleden en in mensen van nu en hun dagelijkse leven, kan ze goed toepassen in haar werk als tekstschrijver voor Topic Wijchen.

Lees meer

© 2025  |  RvB Media - Topic Magazines  |  Privacyverklaring