Ik kijk er elk jaar weer naar uit

Roy Stoots gaat dit jaar voor zijn twaalfde Vierdaagse kruisje. Voor hem is de Vierdaagse een belangrijk onderdeel van zijn leven. “Ik kijk er elk jaar weer naar uit. Wat carnaval voor de Brabander is, is de Vierdaagse voor mij.”

Van toeschouwer naar loper
“Mijn broer begon met het lopen van de Vierdaagse en mijn vader sloot al snel aan. In die tijd ging ik stukken met ze meelopen en vond ik het een mooie ervaring, dat had ik niet verwacht. In 2009, het jaar voordat ik ging studeren in Nijmegen, heb ik me ingeschreven en liep ik mijn eerste Vierdaagse, samen met mijn vader. De bekende Vierdaagse koorts heeft me gelijk gegrepen. Sindsdien heb ik hem op één editie na elk jaar gelopen, in de coronajaren liep ik de alternatieve Vierdaagse. Die keer dat ik hem niet heb gelopen, wilde ik een tussenjaar om het evenement weer eens vanaf de andere kant mee te maken. Dat vond ik helemaal niks. Het jaar daarop heb ik me weer ingeschreven en sindsdien heb ik geen editie gemist.”

Trainen
“In de eerste jaren trainde ik niet veel. De eerste vier jaar liep ik alleen de avondvierdaagse in juni, dan vond ik het wel goed. Dat had als gevolg dat ik het moeilijk had op de beruchte stukken, zoals het stuk tussen Malden en Nijmegen waar iedereen langzaam loopt. Ook kreeg ik veel last van mijn spieren en had ik blaren. Dan zijn er wel momenten dat het niet meer leuk is. Ik ben ook een keer uitgevallen, toen was het heel nat. Mijn voeten waren zo kapot, dat het niet meer ging en ik eruit werd gehaald. Gebrek aan training heeft daaraan bijgedragen. Daarna gooide ik het roer om en ging ik bewust trainen. Inmiddels ben ik een serieuze wandelaar geworden. Nu loop ik ongeveer 250-300 kilometer als voorbereiding. Dat valt nog mee, maar voor mij is dat prima. De laatste jaren heb ik nauwelijks last van blaren. De wandelschoenen waar ik nu op loop, hebben daar veel aan bijgedragen. Eerst liep ik op kistjes. Het voordeel van trainen is dat je lekkerder loopt, en je meer kunt genieten. Wandelen is inmiddels echt een hobby geworden, dat had ik niet verwacht. Wandelen op zich is oersaai dacht ik, maar het werkt ook louterend. Je kunt met jezelf en je eigen gedachten zijn. Innerlijk krijg je veel op een rijtje, mentaal doet het dus ook goed.”

Vader
“De eerste twee jaar liep ik de Vierdaagse samen met mijn vader. Het was iets dat we samen deelden. Hij was er net zo gek op als ik. Mijn vader bleef betrokken, ook aan de zijlijn in de jaren dat hij niet meer meeliep. Tijdens de editie van 2013 had ik het heel zwaar. Mijn spieren waren opgebrand en mijn voeten kapot, ik kon het nauwelijks meer volhouden. Mijn vader had dat in de gaten en belde me onderweg vaak om te vragen hoe het ging. ‘Waar ben je?’ vroeg hij telkens. Dat bleef hij ook de jaren daarna doen. Helaas is mijn vader in 2019 overleden. In januari van dat jaar kreeg hij het slechte nieuws dat hij nog ongeveer zes maanden te leven had. In onze vele gesprekken na dat bericht kwam al snel de Vierdaagse ter sprake: hoe moest dat nu? Zijn overlijden zou rondom die periode zijn, was de verwachting. ‘Jij gaat hem gewoon lopen!’ zei hij tegen mij. ‘De Vierdaagse is veel te speciaal voor jou. En voor mij.’ Zes weken voordat de wandeltocht begon is hij overleden. Ik heb de Vierdaagse toen wel gelopen, maar het was heel beladen. Nu loop ik langs bepaalde ijkpunten, zo’n moment waarop hij zou bellen als hij er nog zou zijn, en dan denk ik altijd aan hem. Het geeft me extra kracht. Ik loop de Vierdaagse niet alleen voor mezelf, maar ook ter nagedachtenis aan hem.”

Vierdaagsekoorts
“De Vierdaagse koorts komt rond Hemelvaart weer opzetten. Dan loop ik de Kastelentocht in Wijchen, die geldt als het eerste meetmoment om te kijken hoe het ervoor staat: juli is dan niet ver weg meer. De andere tochten volgen snel. Hoe dichterbij de Vierdaagse komt, hoe meer mensen contact zoeken. ‘Loop je weer bij ons?’ is de vraag elk jaar opnieuw. Mijn vrouw krijgt rond die periode weer de eerste uitnodiging voor het vrijwilligerswerk bij het evenement en gaat zich voorbereiden, ook zij heeft haar eigen Vierdaagse koorts. Mijn vrouw is al lang vrijwilliger bij de Vierdaagse. We hebben elkaar leren kennen via de studie, waar zij mijn zogenoemde mentormoeder was. We bouwden een vriendschap op, en mede door onze gezamenlijke klik met de Vierdaagse ontwikkelde dat zich tot een relatie.

In de Vierdaagse week verblijf ik bij mijn moeder. Zij legt me helemaal in de watten, mijn moeder is goud waard. Mijn schoonouders passen in die week op de kinderen, zodat mijn vrouw ook de handen vrij heeft om te doen wat ze moet doen. Mijn kinderen gaan de Vierdaagse echt een keer lopen, dat kan niet anders. Ze krijgen het van thuis uit mee en ik merk dat ze nu al de Vierdaagse koorts te pakken hebben. Laatst zei de oudste, nadat ik vroeg wat hij ging doen toen hij zijn schoenen aantrok, dat hij de Vierdaagse ging lopen. Dan ben je als vader wel heel trots.” 

Trots
“Tijdens de Vierdaagse zie ik mijn Vierdaagse familie weer. Samen lopen we de tocht en zitten we in een bubbel. Iedere dag heeft zo z’n mooie stukjes waar je naar uitkijkt. Maar het bereiken van Cuijk op de vierde en laatste dag is altijd een dingetje. Wanneer ik daar kom, weet ik dat je nog maar twintig kilometer moet. Het is dan de tocht doorlopen terug naar Nijmegen, naar de Via Gladiola. Dan weet ik dat het goed komt en dat ik het ga halen. Elk jaar blijft dat een kippenvelmoment. De Vierdaagse is een fysieke en mentale uitdaging. Het lopen van de tocht is een unieke prestatie, los van leeftijden en afstanden. Of je nou dertien bent en de dertig loopt, of je bent een oudere routinier die de vijftig loopt: allebei zijn het fantastische prestaties waar ik mijn pet voor afneem. Te vaak hoor ik mensen zeggen, ‘och wandelen, zo moeilijk is dat niet’. Maar ga er maar eens aan staan. Niet voor niets wordt er gezegd dat de Vierdaagse normale mensen tot wereldkampioen maakt. Ik ken mensen die met deze mening de Vierdaagse zijn gaan lopen, en achteraf zeggen dat ze er te lichtvoetig over hebben gedacht.”