We hebben fantastische levensverhalen langs zien komen

Een gesprek met José Verhoeven, BABS, en gastvrouw Mieke Lewiszong

Al ruim twintig jaar werkt José als Buitengewoon Ambtenaar van de Burgerlijke Stand, in de volksmond BABS genoemd. Mieke is al bijna dertig jaar actief voor het kasteel als gastvrouw. Samen hebben ze in die jaren veel meegemaakt. "Het kasteel is een onderdeel van ons leven geworden."

Mieke: “Bij mijn werk in ons eigen transportbedrijf miste ik de connectie met mensen, ik zat teveel achter een bureau. Ik zag in 1993 deze vacature en dacht: dit is iets voor mij! Mensen uit mijn omgeving zeiden dat ook. En nu werk ik hier dus al bijna dertig jaar als gastvrouw, en ik vind het nog steeds hartstikke leuk.”

Liefdeskasteel
José: “Ik zag een advertentie in de krant in 1998. De mensen om me heen zeiden: dat is echt iets voor jou. Zelf twijfelde ik maar de mensen hadden gelijk, ik werd aangenomen. Het eerste stel dat ik trouwde herinner ik me nog als de dag van gisteren. Het was best spannend. Mettertijd ging het steeds vlotter en kwam ik er steeds beter in te zitten. Ik kan improviseren waar dat nodig is, ik voel mensen goed aan en kan daarop adequaat reageren. Ook weet ik nog goed dat ik de sleutel van het kasteel kreeg. Dan besef je het pas goed: wauw, ik mag werken in het kasteel van Wijchen! Wat is nou mooier? Alleen al het gevoel als je de poort openmaakt, het ademt geschiedenis. Het is een echt liefdeskasteel, hoe mooi is het als je op zo'n locatie in het huwelijk mag treden? Het kasteel is een prachtig en uniek gebouw, dat ik daar mag werken vind ik tot op de dag van vandaag bijzonder. Maar het ontmoeten van zoveel verschillende mensen is dat zeker ook.”

Gekke momenten
“We hebben door de jaren heen ook wel gekke dingen meegemaakt. Er was een periode dat we 's ochtends bij binnenkomst overvallen werden door drie fladderende spreeuwen. Je schrok je dan echt wezenloos. Die waren door de schoorsteen naar binnen gekomen. Het duurde een hele tijd voor we daarachter kwamen. Uiteindelijk hebben ze de schoorsteen dichtgemaakt en was het euvel verholpen. Er was ook een periode dat er duiven vrijgelaten werden bij een bruiloft. Dat is zeker een periode populair geweest, zo begin 2000. Maar het was enorm zielig. De duiven konden vaak geen kant op. We hebben meegemaakt dat er duiven tegen de muren vlogen, of in de gracht terechtkwamen. Gelukkig is dat afgeschaft. We hebben ook weleens in hachelijke situaties gezeten. Zo hadden we keer een bruidspaar, waarvan de moeder van een van het stel de ringendrager was. De ringen lagen op een kussentje. Behoedzaam liep moeder daarmee over het bruggetje naar het kasteel. Maar de ringen lagen niet goed vast en een ring viel in de gracht. De mevrouw was flink ontdaan en we hebben flink gezocht, maar de ring was onvindbaar. We hebben ter plekke moeten improviseren.” “Ik heb het voorval maar gerelativeerd”, vertelt José, “kan gebeuren, niets aan de hand, we lossen het gewoon op. Uiteindelijk hebben ze een andere ring gebruikt en heeft de huwelijk gewoon plaatsgevonden.”

Alarm
“Vroeger parkeerde iedereen de auto's op het voorplein, ook als ze niet speciaal voor het kasteel kwamen. Daardoor stond het vaak helemaal vol. Om dat tegen te gaan, is er een ‘op en neer’ paaltje geplaatst bij de ingang van het terrein. Op een drukke dag werkte het paaltje een keer niet. We gingen door met dag. Maar ineens kwam het paaltje omhoog juist toen de ouders van het bruidspaar er overheen reden. De auto zat gelijk muurvast en ze konden geen kant op! We hebben met veel gedoe en hulp van een garagebedrijf de boel opgelost en een taxi voor de ouders geregeld. Ook die dag vergeten we nooit. Zo was ook een keer het brandalarm stuk. Dat ging om de haverklap af, zonder reden. Elke keer kwam de brandweer in vol ornaat de brug over rennen, dat moest nu eenmaal. Het gebeurde juist op een drukke vrijdag, een dag waar we wel acht huwelijken kunnen hebben. Al die trouwerijen werden verstoord, dat is zo jammer. Achteraf kunnen de meeste mensen er wel om lachen, het is ook iets wat de dag extra onvergetelijk maakt. Ook gebeurde het wel dat het alarm niet meer uitgezet kon worden, dat was minder leuk.”

Homohuwelijk
“We hebben heel veel verschillende huwelijken in het kasteel gesloten. Dat maakt het werk extra leuk. We hebben veel mooie mensen en allerlei fantastische levensverhalen langs zien komen. Zenuwachtige bruidsparen, relaxte bruiden en ook de echte bridezilla's. Ook zagen we verschillende culturen en hun huwelijksgebruiken. Je leert dat je niet moet oordelen op uiterlijk, afkomst of de inhoud van de portemonnee. Vooroordelen hebben leer je heel snel af met dit werk. Het is prachtig als iemand een muziekinstrument bespeelt voor de ceremonie. We hadden een doedelzakspeler, maar ook een hele goede trompetspeler. Met de echo hier in deze ruimte was de muziek zo mooi, dat zal ik nooit vergeten. Toen het homohuwelijk werd ingevoerd, was dat heel speciaal voor ons. We hebben gezien dat homo's hard moesten knokken voor het recht om met elkaar te kunnen trouwen. Daardoor waren zeker de eerste homohuwelijk vaak goed doordacht en extra betekenisvol. Nog steeds kunnen homo's niet overal zichzelf zijn in het openbaar, ook in Nederland niet en dat is heel erg. Tijdens een huwelijk kan hun liefde gevierd worden en zo hoort het ook.”

Toekomst.
“We hopen dat in de toekomst iedereen weer kan trouwen in het kasteel. Vroeger was dat wel zo, maar nu niet meer. Voor mensen met een kleinere beurs is de trouwerij verschoven naar het gemeentehuis. Dat is zo ongelooflijk zonde. We gunnen iedereen, elk bruidspaar, dat speciale gevoel van trouwen in het kasteel. Juist de mensen die niet veel hadden waren altijd zo blij en dankbaar voor de huwelijken die op maandag, de dag die gratis was, voltrokken konden worden. Het zou inkomensafhankelijk gemaakt moeten worden zodat iedereen weer kan trouwen in ons prachtige kasteel. Want we moeten in Wijchen beseffen hoe bijzonder het is dat we zo’n kasteel in onze gemeente hebben en we moeten er zuinig op zijn.”