“De adrenaline die je voelt, is onbeschrijfelijk”

Brandweervrouw Mabel Gommers

De pieper gaat. Binnen enkele seconden staat Mabel Gommers (27) uit Mook in de startblokken. Wat ze ook aan het doen is, werken, sporten of ontspannen, alles maakt plaats voor één ding: hulpverlenen. “Op dat moment schakelt mijn hoofd over,” vertelt Mabel. “Binnen zes minuten sta ik omgekleed op de kazerne, klaar om uit te rukken. Die adrenaline die dan door je lijf giert, is onbeschrijfelijk.”

Van droom naar daadkracht
Mabel is sinds 2020 vrijwilliger bij de brandweerpost Mook. Een beslissing die haar leven heeft verrijkt, vertelt ze met een glimlach. “Ik wilde altijd al iets betekenen voor anderen. Vroeger droomde ik ervan om bij de recherche te werken, maar daar miste ik uiteindelijk de uitdaging en de actie. Toen bij een vriend de pieper afging en ik zag hoe snel hij alles liet vallen om in actie te komen, wist ik het: dát wil ik ook.”

Ze meldde zich aan bij Brandweer Mook en begon aan een intensief opleidingstraject. “De brandweeropleiding is behoorlijk pittig,” zegt ze. “Het is fysiek zwaar en vraagt discipline en doorzettingsvermogen. Er zijn kracht- en conditietesten, scenario-oefeningen en heel veel praktijktrainingen. En dat stopt niet na het behalen van je diploma; elk jaar moet je opnieuw fit en bekwaam blijven.” Na tweeënhalf jaar studeren, oefenen en doorzetten slaagde Mabel met vlag en wimpel. “Dat moment dat ik hoorde dat ik geslaagd was, vergeet ik nooit meer. Ik had alle modules gehaald en mocht eindelijk mee op uitruk, dat voelde als een enorme mijlpaal.”

Krachtig in een mannenwereld
Bij haar aantreden was Mabel de tweede vrouw binnen het Mookse brandweerkorps. Inmiddels telt het team drie vrouwelijke collega’s op een totaal van 27 leden. “We hebben een superleuke groep,” zegt ze enthousiast. “Er is veel saamhorigheid, iedereen helpt elkaar en er is altijd ruimte voor humor. En ja, het is een mannenwereld, maar ik voel me volledig geaccepteerd. Als je laat zien dat je je werk serieus neemt en je mannetje, of vrouwtje staat, dan hoor je er gewoon bij.”

Wie Mabel ontmoet, ziet niet meteen de stoere brandweervrouw die in de rook duikt of zware slangen uitrolt. “Ik ben ook geen echt meisje-meisje,” lacht ze. “Maar hou wel van make-up, mooie nagels en verzorgd haar. Maar zodra de pieper gaat, maakt dat allemaal niets meer uit. Dan sta ik tussen de mannen, in mijn pak, helm op en klaar om te gaan. Het maakt niet uit hoe groot of sterk je bent, het draait om teamwork, vertrouwen en lef.”

Hulpverlener met hart en hoofd
Naast haar werk bij de brandweer is Mabel werkzaam bij het CIZ (Centrum Indicatiestelling Zorg), waar ze zich bezighoudt met maatschappelijke dienstverlening.  “Het is iets heel anders dan de brandweer, maar het sluit ook mooi aan. In beide rollen probeer ik iets te betekenen voor anderen, of dat nu op papier is door zorg te regelen, of in het veld bij een brand of ongeval.” Dat contrast maakt haar werkweek afwisselend. “Overdag help ik mensen achter mijn laptop, ’s avonds kan ik zomaar met sirenes door Mook rijden. Die afwisseling houdt me scherp.”

Elke uitruk is anders
Wanneer de pieper gaat, weet Mabel nooit wat haar te wachten staat. “Het kan van alles zijn: een woningbrand, een verkeersongeval, stormschade of een reanimatie. En soms... die kat in de boom,” glimlacht ze. “Je weet het nooit van tevoren en dat maakt het juist zo spannend.”
De ernst van sommige meldingen maakt indruk. “De eerste keer dat ik bij een reanimatie aanwezig was, vond ik echt heftig,” vertelt ze open. “Zeker als het om kinderen gaat, raakt dat je diep. Je probeert professioneel te blijven, maar je neemt het toch mee. Gelukkig is er binnen ons korps veel aandacht voor nazorg. We praten er samen over, en als het nodig is, kunnen we terecht bij een bedrijfspsycholoog of vertrouwenspersoon. Dat helpt enorm.”

Leren, oefenen en doorgeven
Mabel is niet alleen brandweervrouw, ze is ook instructeur binnen haar post. “Ik heb een extra opleiding gevolgd zodat ik collega’s mag trainen,” vertelt ze trots. “Dat vind ik ontzettend leuk om te doen. Kennis doorgeven, scenario’s oefenen en samen groeien als team, dat geeft me veel voldoening.”

Oefenen is een belangrijk onderdeel van het vak. “Elke week trainen we, vaak ’s avonds. We bootsen dan echte situaties na: branden, verkeersongevallen, waterongevallen, noem maar op. Alles om ervoor te zorgen dat we op elk moment klaarstaan als het echt misgaat.”

Een hecht team
Brandweer Mook telt een flink aantal nieuwe gezichten. “De laatste jaren zijn er veel jonge mensen bijgekomen,” zegt Mabel. “Dat zorgt voor frisse energie en een leuke dynamiek. We hebben allemaal ons eigen werk of gezin, maar als we samen zijn, voelt het als een tweede familie.”

Die onderlinge band wordt ook versterkt buiten de uitrukken om. “We organiseren regelmatig activiteiten zoals een barbecue, een feestavond of met Kerst een activiteit. Dat maakt het nog leuker om deel uit te maken van dit korps. Je leert elkaar echt kennen, ook buiten de helm en het uniform.”

De waarde van vrijwilligheid
Wat veel mensen niet beseffen, is dat vrijwilligerswerk bij de brandweer veel tijd vraagt. “Het is niet zomaar even erbij,” benadrukt Mabel. “Je hebt opleidingen, oefeningen en uitrukken, en soms gaat dat ook ’s nachts of in het weekend door. Het gevoel dat je écht iets kunt betekenen voor mens en dier, dat maakt alles waard. We doen het echt samen, voor onze eigen gemeenschap.”

Blik op de toekomst
Mabel zit ook in de lokale politiek. Ze staat op de kandidatenlijst van DGP (Dorps Groepering Pauwels) voor de komende gemeenteraadsverkiezingen. “Ik vind het belangrijk dat jonge mensen hun stem laten horen,” zegt ze. “Door actief mee te denken over de toekomst van onze gemeente, kan ik hopelijk nog meer betekenen voor Mook.”

“Zodra de pieper gaat, ben ik aan”
Als de pieper weer onverwachts afgaat, weet Mabel genoeg. “Dan gaat de knop om,” zegt ze resoluut. “De adrenaline, de focus, het teamwork, dat gevoel is niet te beschrijven. Je doet het met elkaar, voor elkaar, en voor de mensen die op dat moment onze hulp het hardst nodig hebben. Dat is het mooiste wat er is.”