Een ode aan het ANWB-stel

De liefde is dood, maar we hebben wel een elektrische fiets”

Welkom in de regio. Waar de wind altijd tegen is, het gras net gemaaid ruikt naar nostalgie en je buren precies weten hoe laat je thuiskomt van de Lidl.
Hier vieren we het leven nuchter: met wandelvoetbal op dinsdag, een tosti met belegen kaas en een afritsbroek die zich sneller aanpast aan het weer dan je emoties aan het huwelijk.

De romantiek?
Die ligt inmiddels ergens tussen de fietstassen en de ‘twee voor één’-aanbieding op zonnevitamines. Want je weet dat je ouder wordt als voorspel bestaat uit: “Heb je de e-bike al opgeladen, schat?”

Wandelvoetbal is onze nieuwe midlifecrisis.
We kunnen niks meer breken, want alles is al een keer gekneusd. Maar godsamme, wat zijn we fanatiek. Ballen door de benen? Nee joh, we zijn allang blij als we ze níet verrekken bij het bukken.

En dan het ANWB-stel.
Je kent ze wel. Matchende jassen. Niks erotisch, maar wel reflecterend in het donker. Handig, want passie is inmiddels vervangen door praktische veiligheid. Relatieproblemen los je niet meer op met therapie, maar met een fietsroutemap en een lunch bij Van der Valk.

We noemen het geen sleur.
We noemen het comfort. Gewoon een goed stel wielen, een rugzak met dropjes, en de zekerheid dat de ander niet ineens een tantracursus in Portugal boekt.

Onze grootste thrill?
Een nieuwe afritsbroek ontdekken met ventilatieopeningen. Het enige wat er nog spontaan uitgaat, is onze heup.

En weet je wat?
Het is prachtig. Want ergens tussen het wandelvoetbal, de kruimels in de fietstas en de stilte tijdens het fietsen naast elkaar, zonder iets te zeggen, dáár zit de liefde. Rauw. Ouder. Gevlochten in gemak en geaccepteerde flatulentie.
Dus ja, het leven mag dan geen Netflix-serie zijn.
Maar wij zijn tenminste de hoofdrolspelers in onze eigen regio-soap. Met elektrische fietsen, afritsbroeken, en een hart dat, ondanks alles, nog steeds weet wat thuis is.

Kristel van den Berg