Nijmeegse kermis in mijn jeugd

In de jaren vijftig van de vorige eeuw was het een hoogtepunt als je met je ouders mee mocht naar de Nijmeegse kermis. Aan de hand van je vader of moeder in de avonduren slenteren over de kermis, dit onder de schitterende gekleurde lampen en in het keiharde geluid van de boxen.

Het was zo overweldigend dat de rillingen op sommige momenten over je rug liepen, vooral als je kermislui hun waren of attracties hoorde aanprijzen met veel echo’s en een rollende ‘r’. Genietend liepen we dan langs de diverse attracties zoals de botsauto’s, de swingmill, de rupsbaan, de achtbaan of de cakewalk. Ook ben ik ooit samen met mijn vader in het spookhuis geweest waar ik dan ’s nachts weer van droomde.

Het mooiste
Het ultieme kermisgevoel kreeg ik bij de bokstent en de steile wand. Soms denk ik nog terug aan al die sterke mannen die zich bij elke show op het buitenpodium lieten bewonderen. Hun spierballen tonend en met vervaarlijke blikken in de richting van het publiek trokken ze de bewondering van velen. Nog steeds hoor ik in gedachten de eigenaar roepen welke amateur het lef had om tegen een van zijn profs te boksen. Ook zie ik nog de bewonderende blikken in de ogen van de meisjes in de richting van de amateur die naar het podium liep.

Bij winst kon hij wel 10 gulden verdienen, wat indertijd een mooi kapitaaltje was. Eenmaal in de boksring verloor deze amateur vaak, tot grote teleurstelling van het publiek. Wat ik later hoorde was dat deze zogenaamde amateur gewoon bij de bokstent hoorde. Kwam er daarentegen een echte amateur die sterker was dan de eigen profs en vielen er raken klappen, dan maakte de scheidsrechter er onmiddellijk een eind aan, omdat de amateur zich volgens hem niet aan de regels hield.

Het allermooiste
De meeste indruk op mij maakten echter de mannen en vrouwen met hun motoren tegen de steile wand. Buiten de tent lokten ze het publiek naar zich toe door een geweldige show met hun ronkende en rokende motoren. De man in de kassa moedigde iedereen aan om een kaartje te kopen, omdat er binnen fantastische en ongelooflijke capriolen te bewonderen waren.

Eenmaal binnen vergaapte je je aan hen. Je zag dat ze met een snelheid van veertig à vijftig kilometer per uur vastplakten tegen de wand van 90 graden. En dan ook nog halsbrekende toeren uithalen voor het publiek zoals het gaan staan op de motor.

Ook zie ik de bewonderende blikken nog voor me van de mannen in het publiek naar de dames op de motoren, die dezelfde toeren uithaalden.

Voordat we naar huis gingen moest mijn vader altijd op de kop van jut slaan en maakte hij ons trots als hij het alarm raakte. Tot slot werd er nog een zak oliebollen gekocht en gingen we opgewonden en tevreden naar huis.

 Theo Dinnissen