Juttersgeluk

Schatten zoeken vind ik leuk en aan zwerfafval heb ik een hekel. Die twee zaken bij elkaar opgeteld, maakte dat ik me op een ochtend meldde bij Juttersgeluk in Zandvoort voor een workshop strandjutten. Juttersgeluk is een stichting die bestaat uit bevlogen mensen die drie ochtenden per week het strand opgaan om zwerfafval op te rapen. Een schone zee zonder plastic soep is wat de Juttersmannen en -vrouwen drijft.

Een knijper in mijn ene hand en een zwarte emmer en papieren zak in de andere, verraden dat ik vandaag team-Juttersgeluk ben. De werkhandschoenen maken het plaatje compleet, ik waan me Sil de Strandjutter. Flesdoppen, sigarettenpeuken, wattenstaafjes, snoeppapiertjes, een chipszak, een knalroze sok, afgebroken zandspeelgoed en stukken touw verdwijnen in mijn zwarte emmer. “Dieren verwarren stukjes plastic met voedsel. Wanneer ze dit inslikken, kunnen ze doodgaan”, vertelt Carlijn. De harde werkelijkheid van onze rotzooi. “Kijk,” zegt ze, “dit zijn zeemeermintranen oftewel nurdles.” Op haar knieën in het zand wijst ze me ontelbare kleine plastic bolletjes aan. Ze worden gebruikt om plastic producten van te maken, leert Carlijn me. Miljoenen kilo’s van deze tranen belanden jaarlijks in het milieu. Nooit eerder wist ik van het bestaan van deze ‘tranen’. Met mijn maat 39 heb ik er waarschijnlijk al honderden het zand in gedrukt.

Op de thuisbasis van Juttersgeluk sorteren we onze vondst. Van de ene kant ben ik trots op mijn vangst, maar eigenlijk is het natuurlijk om te janken. Het plastic wordt omgesmolten, daar maakt Juttersgeluk producten als springtouwen, oorbellen en sleutelhangers van voor de verkoop. Twee vliegen in één klap. Echte schatten als glimmende parels heb ik niet gevonden deze ochtend. Ik heb gevonden waar ik niet naar op zoek was. De schat zat het ‘m in de ontmoeting van mooie, bevlogen mensen en het maken van fijne herinneringen. Daarnaast is het weer eens heel erg duidelijk geworden, afval hoort niet thuis in parels: ‘onze’ beeldschone natuur.

Wanda Laarakkers