Vakantiestress

In een te strak pak sta ik aan de waterkant van een kolkende rivier. Het woeste water ramt de rotsen. Twee jonge zongebruinde mannen staan met nog een groepje toeristen zoals ik, aan de waterkant. Ze vertellen dat we dadelijk dat steenkoude water in gaan.

We zullen te voet de rivier met al zijn grilligheden gaan bedwingen. Volgens hen gaan we van verhogingen zo hoog als een mens springen en ons mee laten voeren door de krachtige waterstroom. Ik word vergezeld van mijn man en twee zonen. Zij wilden een stoere, uitdagende vakantie hier in Zwitserland, en ik word geacht mee te doen. Mijn jongste zoon, amper anderhalve meter groot, staat te popelen om het water in te mogen. Hij prutst nog wat met zijn iets te grote helm en zegt, terwijl hij van zijn linker op zijn rechterbeen springt, dat hij er klaar voor is. Is hij hier niet te jong voor? Onze oudste steekt dik twee koppen boven me uit. Eén arm heeft hij nonchalant in zijn zij gedrukt. De ander hangt slungelig langs zijn lange lijf. Zijn helm staat scheef op zijn hoofd. Ik vraag of hij het spannend vindt. Maar ik moet normaal doen, natuurlijk is zoiets niet spannend. Duh. Ik zal maar niet laten merken dat ik een angstplasje aan het ophouden ben. Ik hoor dat het tijd is voor actie. Ik aarzel of ik terug zal gaan maar spreek mezelf streng toe. Eén voor één springt iedereen behendig het kolkende water in. Ik blijf als laatste achter met de instructeur. “Wat doe ik hier?” vraag ik deze Duitssprekende hunk. Mijn buik doet pijn. Hij lijkt de Nederlandse taal te begrijpen. “Don’t think, just do it!” zegt hij. Ik hap naar adem en spring. Canyoning is gaaf! Niet nadenken en ervoor gaan, ik moet het vaker doen.

Wanda Laarakkers